In een knus huisje aan de rand van het dorp woont Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar, met keurig opgestoken grijze haren en nog altijd sprankelende ogen.
Echter, achter die stralende ogen schuilt een diepgeworteld gevoel van eenzaamheid. “Mijn kinderen hebben het te druk, ze komen nooit meer langs,” deelt Aagje met een droevige glimlach.
Met een brok in haar keel praat ze over haar kinderen. “Ik begrijp het wel, hoor. Ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar toch doet het pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark is een IT-specialist die voor zijn werk de hele wereld over reist.
Lisette, de jongste, jongleert met drie kleine kinderen en een drukke baan als verpleegkundige. “Vroeger hadden we een sterke band,” mijmert Aagje.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Er lijkt een verandering te zijn in het contact met oude vrienden, zoals Aagje opmerkt: “Karin belt me soms, maar dat is altijd snel en kort. Mark stuurt wel eens een berichtje vanuit het buitenland.”
Over de bezoeken van Lisette zegt Aagje: “Lisette komt nog het vaakst langs, maar ook zij heeft het erg druk met haar werk en de kinderen. Ze moeten naar sport, school en vriendjes,” terwijl ze naar een foto van haar gezin op de schouw kijkt.
De woonkamer van Aagje is versierd met foto’s van vrolijke gebeurtenissen: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was op Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
Aagje begint te voelen hoe de dagen langer lijken te duren: “We hadden een groot feest in de tuin. Iedereen was er, zelfs de buren. Nu is het huis zo stil.”
Om de stilte te doorbreken, zegt Aagje: “Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, doe mee aan activiteiten in het buurthuis en heb een klein moestuintje. Maar toch is het anders. Het huis voelt zo stil zonder hun gelach en gesprekken.” Ze zucht diep en voegt eraan toe: “Ik mis hen zo.”
Aagje heeft haar gevoelens van eenzaamheid met Karin proberen te bespreken: “Ik heb tegen Karin gezegd…”.
Er wordt mij verteld dat ze altijd zo druk is, wat ik begrijp omdat ik haar niet tot last wil zijn,” zegt Aagje.
“Soms heb ik het gevoel dat ik vergeten ben,” zegt Aagje terwijl ze een traan wegpinkt. “Ik hou ongelooflijk veel van mijn kinderen en ik zou willen dat ze begrepen hoe belangrijk hun aanwezigheid voor me is.”
Aagje deelt een herinnering aan een zondagmiddag enkele maanden geleden toen Lisette met haar kinderen op bezoek kwam.
“Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden rond in de tuin en samen hebben we geluncht. Dergelijke dagen zijn voor mij van onschatbare waarde. Helaas komen ze zelden voor.”
Ondanks haar pogingen om actief en betrokken te blijven, voelt Aagje zich regelmatig eenzaam. “In de laatste jaren heb ik vrienden verloren, iets wat op mijn leeftijd nu eenmaal gebeurt. Het is echter lastig om nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen te sluiten wanneer je ouder bent,” legt ze uit.
Aagje vindt steun bij haar buurvrouw Marjan, die zich in een vergelijkbare situatie bevindt. “We drinken elke woensdagmiddag samen koffie,” vertelt ze.
”Het begrijpen van een gevoel van eenzaamheid is wat Marjan verbindt. Haar kinderen zijn ver weg en dat is waar ze elkaar steunen en dit helpt hen beiden.”
Maar Aagje blijft hoopvol, want ze heeft besloten een brief aan haar kinderen te schrijven. Hopelijk kan het herzien van hun prioriteiten een verschil maken. “Ik wil niet klagen,”, zegt ze rustig, “maar ik wil dat ze begrijpen hoe ik me voel.”
In haar brief beschrijft ze hoe ze hun gezelschap mist en hoe de kleine momenten van samen zijn haar dagen opvrolijken.
“Ik heb geschreven over onze mooie herinneringen en wat ze voor me betekenen. Misschien zullen ze begrijpen hoe belangrijk die momenten voor me zijn.”
Ze sluit de deur van haar huis en loopt naar de tuin, waar de bloemen prachtig in bloei staan. “De tuin brengt me rust,”, zegt ze glimlachend. “Het voelt alsof de bloemen gezelschap houden.”
Terwijl ze tussen de bloemen wandelt, lijkt Aagje even al haar zorgen te vergeten. “Eenzaamheid is moeilijk,” besluit ze. “Maar zolang er hoop is, blijf ik geloven dat mijn kinderen de weg naar huis weer zullen vinden.”
1. Naar eigen zeggen voelt ze zich soms zo vergeten:
2. Ondanks dat ze het allemaal begrijpt, doet het haar toch pijn:
3. De tijden van de kinderen op bezoek lijken lang vervlogen…
4. De dagen duren lang voor deze moeder/oma…
5. Naar eigen zeggen voelt ze zich soms zo vergeten en eenzaam:
