Melissa Sloan (46) valt op in de wereld van tattoos met haar indrukwekkende verzameling van 800 tatoeages, waaronder drie lagen inkt op haar gezicht, waardoor ze als het ware een wandelend kunstwerk is.
Ondanks haar passie voor lichaamskunst, wordt Melissa geconfronteerd met flinke uitdagingen bij het zoeken naar werk.
Ze is ervan overtuigd dat haar uitgebreide tatoeages een rol spelen in haar moeilijkheden om een baan te vinden en dat vooroordelen over tatoeages haar kansen belemmeren.
Begonnen op haar twintigste, heeft Melissa zich steeds meer laten tatoeëren. Ze vertelt: “Sinds mijn twintigste ben ik steeds verder gegaan met tatoeëren.”
Zoals ze benadrukt, “Nu heb ik drie lagen inkt op mijn gezicht en blijf ik oude ontwerpen bedekken met nieuwe.” Haar unieke verzameling tatoeages is nu een integraal onderdeel van wie ze is.
Ze heeft besloten dat ze door zal gaan met tatoeëren totdat ze 70 is en uiteindelijk haar volledige lichaam wil bedekken met kunstwerken.
Vroeger was Melissa werkzaam als toiletreiniger, een baan waarmee ze kon voorzien in haar levensonderhoud en voor haar twee kinderen kon zorgen. Jammer genoeg verloor ze die baan.
“Dat was een zware periode,” herinnert ze zich. “Ik werd ontslagen omdat ze zeiden dat ik mijn werk niet naar behoren deed.”
”Of mijn tattoos daar iets mee te maken hadden, weet ik niet zeker, maar het blijft een vraag die mij bezighoudt.”
Op basis van haar vermoeden denkt Melissa dat haar ontslag kan worden toegeschreven aan haar uiterlijk, zelfs al had haar vorige baas ook veel tatoeages.
In haar zoektocht naar werk heeft Melissa problemen ondervonden; ze heeft zelfs gesolliciteerd naar positie als toiletreiniger in haar buurt.
De afwijzingen die ze ontvangt, onderstrepen de vooroordelen waarmee Melissa wordt geconfronteerd vanwege haar tatoeages.
Melissa blijft zonder succes werk zoeken, hoewel ze bereid is om elke soort baan aan te nemen. Naast de werkproblemen ondervindt ze ook sociale uitsluiting vanwege haar tatoeages.
Volgens haar zijn veel mensen in haar omgeving negatief over haar. Ze zegt: “Er zijn veel roddels over mij in de buurt.” “Sommigen beweren dat ik nooit een baan heb gehad, wat absoluut niet klopt.”
“Zelfs de plaatselijke kroeg en de school van mijn kinderen hebben me niet willen accepteren. De deuren blijven gesloten voor mij, vaak vanwege mijn uiterlijk.”
Melissa ondervindt ook afwijzing binnen de tattoo-community. Ze zegt: “Tattoo-shops sluiten de deur voor mij.” “Ze vinden dat ik te ver ben gegaan met mijn lichaamskunst en willen daar niet aan meewerken.”
Deze afwijzing, zowel van reguliere werkplekken als van tatoeage-experts, toont de maatschappelijke barrières waar mensen met extreme tatoeages mee te maken hebben.
Melissa blijft vastbesloten haar passie voor tatoeages voort te zetten ondanks de obstakels. Ze heeft de intentie om al haar huid met kunst te bedekken.
Met een glimlach zegt ze, “Mensen zeggen dat ik eruitzie als een smurf omdat mijn gezicht blauw is. Maar dat deert me niet.”
Ze vervolgt, “Dit is wie ik ben en wat ik wil. Als iemand me morgen een baan aanbiedt, grijp ik die met beide handen aan, ongeacht wat het is.”
De situatie van Melissa Sloan laat ons nadenken over de relatie tussen persoonlijke keuzes, uiterlijk en de maatschappij, vooral op gebied van werk en sociale acceptatie.
Ondanks haar uitgebreide tatoeagecollectie en harde werk in het verleden, blijft Melissa geconfronteerd met obstakels die haar carrière en sociale leven beïnvloeden.
In de wereld van tattoos is Melissa Sloan (46) een opvallende verschijning. Met maar liefst 800 tatoeages, waaronder drie lagen…
