In de ochtend ging Els vol enthousiasme zoals gewoonlijk naar de manege. Voor haar was paardrijden niet zomaar een hobby; het was haar manier om te ontspannen en even te ontsnappen aan de drukte van het dagelijks leven.
Bij aankomst voelde Els meteen dat er iets niet in orde was. Een medewerker vroeg haar om apart te komen voor een gesprek. Ze was compleet verrast door wat er vervolgens werd gezegd.
Op serieuze toon legde de manager uit dat Els niet meer mocht paardrijden. De zin: “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” sloeg bij haar in als een bom.
Els vroeg om opheldering, waarop de manager antwoordde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken.” Deze opmerking raakte haar diep.
Els was altijd zorgzaam geweest voor de paarden en lette goed op hun welzijn. Ze dacht bij zichzelf: “Alsof ik de paarden iets aandoe,” terwijl ze haar emoties probeerde te beheersen.
Verbijsterd probeerde Els het gesprek gaande te houden. Misschien kon ze op een groter paard rijden of met een ander zadel? Maar de manager bleef standvastig: geen uitzonderingen.
Na afloop van het gesprek bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet meer zou kunnen rijden, bracht haar veel verdriet. Vol emotie vertelde ze: “Ze ontnemen mij mijn grootste hobby.”
Paardrijden betekende voor haar meer dan alleen een hobby; het was een manier om tot rust te komen en zich vrij te voelen. Els hoopte op een open dialoog en mogelijke oplossingen, maar ze voelde zich in de steek gelaten.
Met frustratie zei ze: “Ze hebben me geen kans gegeven.” Het afscheid van de manege betekende niet alleen het verlies van haar geliefde hobby, maar ook het verbreken van de band met de gemeenschap waar ze lange tijd deel van uitmaakte. Haar vrienden, met wie ze altijd reed, leken nu verder weg dan ooit.
Een onvermijdelijke realiteit was dat haar bezigheid werd belemmerd, wat moeilijk te accepteren was.
Uitgesproken met verdriet zei ze: “Ik begrijp dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel.”
De afwijzing bleef aan haar knagen, wetende dat het tijd zou kosten om dit te verwerken. Ondanks haar verdriet blijft Els vastbesloten om door te gaan.
Met overtuiging zei ze: “Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe.” Op dit moment voelt het gemis groot, maar ze blijft hopen dat er in de toekomst een manier zal zijn om terug te keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
