Naar een gezellig diner in Amsterdam uitkijken was iets wat Joop, een 69-jarige man, vaker deed en altijd waardeerde. Dit keer verliep echter anders dan verwacht.
De avond begon gezellig, maar eindigde voor Joop in frustratie en onbegrip zodra hij het restaurant binnenging.
“Ik keek uit naar een leuke avond,” vertelt Joop. Hij had zich verheugd op een maaltijd in een typisch Amsterdams restaurant.
Voor Joop, die gewend is om Nederlands te spreken in zijn eigen land, voelde het vreemd om in de hoofdstad niet in zijn moedertaal te kunnen communiceren. “Het voelde alsof ik in het buitenland was,” vervolgt hij.
Toen hij opnieuw in het Nederlands probeerde te praten, merkte hij dat de jonge serveerster hem niet begreep.
Wat in eerste instantie een ongemakkelijke situatie was, veranderde al snel in ergernis voor Joop: “Ze begreep me gewoon niet. Ze had geen idee wat ik zei.”
“Ze spraken allemaal Engels! Niet alleen zij, maar ook de andere obers. Toen ik probeerde te vragen of er iemand was die wel Nederlands sprak, werd ik weer met Engels aangesproken.”
Joop vertelt hoe het personeel reageerde toen ze merkten dat hij hen niet kon verstaan: “Ze waren echt chagrijnig toen ze doorhadden dat ik ze niet kon verstaan.”
“Ze rolden met hun ogen, en een van hen zuchtte zelfs toen ik voor de derde keer probeerde uit te leggen wat ik wilde bestellen.”
Voor Joop was het onbegrijpelijk dat er niemand Nederlands sprak toen hij gewoon een maaltijd wilde bestellen in zijn eigen land.
“Het ergste was dat ze helemaal geen moeite deden om me te helpen,” geeft Joop aan. “Toen ze merkten dat ik geen Engels sprak, gingen ze gewoon verder met hun werk, zonder ook maar even te proberen me te begrijpen.”
Er was een gevoel van uitsluiting en ongewenstheid dat Joop ervoer. “Het voelde alsof mijn aanwezigheid er niet toe deed. Hun manier of geen enkele manier,” aldus Joop.
Amsterdam mag dan een internationale stad zijn met een grote aantrekkingskracht op toeristen, voor Joop is het nog steeds moeilijk te bevatten dat er in een Nederlands restaurant geen Nederlands gesproken wordt.
“Ik vind gewoon dat ik in Nederland Nederlands zou moeten kunnen praten,” zegt Joop bedenkelijk. “Is dat echt te veel gevraagd? Vooral niet in een restaurant in de hoofdstad van ons eigen land.”
Toen Joop zag dat anderen die Engels spraken moeiteloos geholpen werden, nam zijn teleurstelling toe.
“Het leek wel alsof je alleen bediend werd in dat restaurant als je Engels sprak. Dat vond ik bijzonder onprettig. Ik had echt het gevoel dat ik genegeerd werd,” deelde Joop.
Vraagt zich af: “Ik hoef toch niet naar het buitenland om Engels te spreken? Waarom kunnen ze niet gewoon twee talen spreken? Engels voor de toeristen en Nederlands voor mensen zoals ik?”
Zegt Joop: “Het is alsof Nederland steeds minder van ons wordt. We moeten ons aanpassen aan de toeristen, terwijl het vroeger andersom was.”
Verliet Joop het restaurant zonder te eten. Zegt: “Ik kom daar niet meer. Niet omdat het eten slecht was, want dat weet ik niet eens. Ik heb het niet eens besteld. Maar omdat ik me totaal niet welkom voelde in mijn eigen stad.”
De ervaring van Joop belicht de groeiende internationalisering van steden zoals Amsterdam, waar toerisme soms lijkt te prevaleren boven de lokale bevolking.
Herinnert het verhaal van Joop ons eraan dat, terwijl we een internationale gemeenschap omarmen, het van belang blijft om de lokale cultuur en taal te koesteren.
Vraagt Joop zich af: “We zijn toch in Nederland? Dan wil ik toch gewoon Nederlands kunnen praten?”
1. Zag uit naar een gezellige avond, maar de avond verliep anders dan gedacht.
2. Dat dit in ons land gebeurt, vindt hij allesbehalve normaal.
3. Voelde zich onzichtbaar en totaal onbegrepen.
4. Vanaf het moment dat hij binnenkwam, groeide zijn irritatie…
5. Blijft moeilijk voor hem te accepteren dat niemand Nederlands spreekt.
