Inaya loopt fluitend door het park, haar penselen nog in haar tas. Ze heeft net een schilderles afgerond en haar handen jeuken al om thuis verder te werken aan haar nieuwe doek. Ze voelt zich gelukkig.
Ze heeft lieve ouders, een warme familie, goede vrienden, een leuke baan en bovenal: rust in haar hoofd. Haar leven is een mooie balans tussen werk, plezier, geloof en creativiteit.
“Ja, ik ben moslim en draag een hoofddoek,” zegt ze met een glimlach. “Maar ik ben net zoals ieder ander.” Het verbaast haar soms hoe mensen nog steeds denken in hokjes.
Voor haar maakt het niet uit of iemand gelooft of niet, of iemand een donkere of lichte huid heeft. “Iedereen is uniek op zijn of haar eigen manier. En juist dat maakt het leven zo boeiend.”
Thuis bij Inaya is het altijd een gezellige drukte. Haar moeder kookt met liefde voor een leger, zelfs als er maar drie mensen aan tafel zitten.
“Je weet nooit wie er mee-eet,” zegt haar moeder dan, terwijl de dampende schalen couscous en harira op tafel kwamen. Er word gelachen, gedeeld, gediscussieerd – met liefde als vaste smaakmaker.
“Bij ons thuis is er altijd eten in overvloed,” zegt Inaya vaak tegen haar Nederlandse collega’s. “Iedereen kan blijven om te eten, ongeacht of je toevallig langsloopt of niet.”
Ze moest stiekem lachen als ze denkt aan hoe anders dat soms in de Nederlandse cultuur gaat. “Bij Nederlanders krijg je vaak toch wel de subtiele boodschap: ‘Wij gaan zo eten…’ Dan weet je: tijd om te vertrekken.”
“Het zijn van die kleine verschillen,” zei ze, “maar ze zeggen veel over hoe we naar gastvrijheid kijken.” Ze lacht hardop terwijl ze aan het uienverhaal denkt.
“Als onze buurvrouw komt vragen om een ui, dan krijgt ze er zes,” zegt Inaya tegen haar collega’s op het werk.
“Voor ons is dat normaal. Maar als wij een ui vragen aan een Nederlandse buurvrouw, dan krijgen we er eentje. En de volgende dag hoor je: ‘Vergeet niet een ui terug te brengen, hè?’”
Iedereen aan tafel moet lachen, ook haar Nederlandse collega’s, die zich ergens ook wel herkennen in het verhaal.
Inaya vind het prachtig, hoe cultuur zich uit in de kleinste gebaren. Niet goed of fout, gewoon anders. Ze is nieuwsgierig naar andere gewoontes, andere manieren van denken. Dat maakte haar rijker, vind ze.
Inaya loopt fluitend door het park, haar penselen nog in haar tas. Ze heeft net een schilderles afgerond en haar…
