In een rustige straat in het midden van Nederland woont Greetje al sinds haar huwelijk. Ze was 28 toen ze samen met haar man hun eerste huis betrokken.
Inmiddels zijn we 60 jaar verder en zit ze alleen aan haar keukentafel. Alles in huis ademt geschiedenis: van het porseleinen servies in de kast tot de bloemen in de tuin. Toch moet ze binnenkort vertrekken.
“Ik snap het nog steeds niet. Waarom moet ik ineens hier weg? Ik heb niemand tot last. Het is mijn thuis. Alles wat ik heb opgebouwd, zit hier.”
Hoewel Greetje 88 is, redt ze zich nog goed. Haar dochter helpt met boodschappen en een medewerker van de thuiszorg komt drie keer per week.
Ze is niet ziek of hulpbehoevend, maar toch moet ze van de woningcorporatie verhuizen. Officieel heet het dat de woningen “zorggeschikt” worden gemaakt of dat er sprake is van “herontwikkeling”.
Greetje begrijpt er weinig van. “Ze zeggen dat het nodig is, dat ze het huis willen moderniseren. Maar ik ben helemaal niet geïnteresseerd in een moderne woning. Ik wil gewoon mijn stoel, mijn tuin, m’n vertrouwde buren.”
Als alternatief is haar een appartement aangeboden in een zorgcomplex aan de rand van de stad. De gemeente noemt het een goede oplossing: veilig, gelijkvloers en met voorzieningen in de buurt. Maar Greetje ziet vooral wat ze kwijtraakt.
“Ik ken daar niemand. Alles wat me lief is, zit hier. De buren komen elke dag even binnenlopen. We eten samen, we letten op elkaar. Daar ben ik gewoon weer een kamernummer.”
Ook andere ouderen in de straat lijken hun huis te moeten verlaten. De 84-jarige buurvrouw Annie maakt zich zorgen: “We worden weggeschoven,” zegt ze. “Alsof we niet meer meetellen.”
Wat Greetje vooral raakt, is het gevoel dat er niet naar haar geluisterd wordt. “Ze hebben gewoon een brief gestuurd.”
”Geen gesprek, geen uitleg. Alleen een keus: of je gaat, of je krijgt problemen. Nou ja, keus… het is geen keus. Het is een mededeling.”
Haar dochter probeert via juridische weg iets te doen, maar de kans op succes is klein. De woningcorporatie mag dit doen en gemeenten ondersteunen zulke plannen vaak, onder het motto van ‘toekomstbestendig wonen’. Maar voor ouderen zoals Greetje betekent het vooral afscheid nemen van een leven.
“Ik heb hier mijn kinderen grootgebracht. Mijn man is hier overleden. In de tuin staan nog de rozen die hij voor me plantte. Hoe neem je afscheid van zoiets?”
Ze kijkt uit het raam en wijst naar de boom die ze plantte toen haar kleinzoon werd geboren. “Hij woont nu in Canada. Maar elke keer als ik naar die boom kijk, denk ik aan hem.”
“Ik wil geen medelijden. Ik wil gehoord worden. En ik wil dat mensen begrijpen dat dit méér is dan een verhuizing. Dit is een afscheid van een leven.”
In een hoek ligt haar kat, rustig slapend. “Die kan straks ook niet mee,” zegt Greetje zacht. “Dat breekt mijn hart.”
Wat er nu gaat gebeuren, weet niemand. Maar één ding is duidelijk: het verhaal van Greetje raakt mensen.
Want zij is niet de enige. Veel ouderen in Nederland staan voor dezelfde moeilijke situatie: gedwongen afscheid nemen van hun thuis.
In een rustige straat in het midden van Nederland woont Greetje al sinds haar huwelijk. Ze was 28 toen ze…
