Na het indrukwekkende afscheid van sterrenchef Jonnie Boer heeft zijn vrouw Thérèse Boer voor het eerst publiekelijk gereageerd op de moeilijke periode die zij en haar gezin doormaken.
In een emotionele verklaring laat ze weten dat het verdriet nog steeds groot is, maar dat er ook ruimte is voor trots en dankbaarheid.
“Ik ben kapot van verdriet, maar ik ben ook zó trots op onze kinderen. Isabelle en Jimmie hebben laten zien wat echte kracht is,” deelt ze openhartig.
Het eerbetoon aan Jonnie was allesbehalve traditioneel. Geen afstandelijke ceremonie, maar juist een warme, persoonlijke bijeenkomst vol kleur en karakter — helemaal in de stijl van de topkok zelf.
Honderden mensen verzamelden zich bij De Librije in Zwolle om hem de laatste eer te bewijzen, van bekende chef-koks tot vaste gasten en vrienden van de familie.
De kist, kleurrijk versierd in graffiti-stijl, stond symbool voor Jonnie’s levendige geest. Thérèse koos ervoor om tijdens het publieke moment op de achtergrond te blijven.
“Dat was geen makkelijke beslissing, maar ik wilde ruimte geven aan iedereen die Jonnie gekend en bewonderd heeft. Hij had zoveel betekend voor zóveel mensen, en ik gunde hen dat moment van afscheid.”
Volgens Thérèse paste de kist perfect bij Jonnie’s persoonlijkheid. “Jonnie hield van uitgesproken smaken, van contrasten, van kleur.”
”Die kist vatte zijn geest perfect samen. Niet ingetogen, maar levendig. Het was zó hem.” Ook de indrukwekkende motorstoet met Harley-Davidsons raakte haar diep.
“Hij was dol op motoren. Dat geluid, dat gevoel van vrijheid. Toen ik die lange stoet zag vertrekken, voelde ik: dit klopt.”
Wat haar misschien nog wel het meest ontroerde, was de manier waarop hun kinderen Isabelle en Jimmie het afscheid doormaakten. “Ik heb ze zien groeien in een paar dagen tijd. Isabelle en Jimmie zijn mijn helden.”
Isabelle gaf met een reeks oude familiefoto’s een andere kant van Jonnie weer: die van vader en levensgenieter.
“Zij gaf hem opnieuw een gezicht. Niet de chef met drie sterren, maar de papa die ons leerde genieten van de kleine dingen.” Jimmie, die zijn vader opvolgt in de keuken, deelde beelden van de motorstoet.
“Met elke seconde liet hij zien hoe sterk en liefdevol hij is. Hij deed dit met zo veel respect. Dat raakt me als moeder.”
Thérèse is ook diep geraakt door de enorme steun vanuit het hele land. “Het is ongelofelijk hoeveel berichten, bloemen en kaarten we hebben ontvangen.”
”Mensen uit het hele land laten weten hoeveel Jonnie voor hen betekende.” Die gedeelde rouw bracht niet alleen troost, maar benadrukte ook hoeveel Jonnie achterliet.
“Hij kookte niet alleen, hij raakte mensen. Hij was niet zomaar een chef. Hij was iemand die herinneringen creëerde.”
Ze blikt ook terug op hun bijzondere samenwerking in en rondom De Librije. “We werkten samen, woonden samen, groeiden samen. Alles was verweven.”
Ze herinnert zich vooral zijn scherpte in het restaurant. “Niets ontging hem. Maar altijd met een glimlach en een bemoedigend woord voor het personeel. Hij was streng, maar rechtvaardig.”
Volgens Thérèse lag zijn grootste kracht in het inspireren van anderen. “Of het nu ging om jonge koks, wijnliefhebbers of vaste gasten: iedereen voelde zich gezien. Hij wist je te raken met een blik, een grap, of gewoon een goed bord eten.”
Ook het team van De Librije blijft volgens haar nauw betrokken. “Onze medewerkers hebben het afscheid mee vormgegeven. Van de koks tot de bediening: iedereen stond er met liefde.”
Ze ziet hoe zijn gedachtegoed daar voortleeft. “Ze werken met zijn recepten, zijn filosofie, zijn flair. Dat is het mooiste eerbetoon dat er is.”
Jonnie’s bekende uitspraken klinken nog dagelijks door in de keuken, merkt ze. “Ze blijven hem citeren in de keuken. ‘Net dat beetje extra!’, hoor ik ze zeggen.”
Hoewel het rouwproces nog in volle gang is, kijkt Thérèse ook vooruit. “De Librije gaat binnenkort weer open.” ”
Niet omdat het makkelijk is, maar omdat Jonnie dat gewild zou hebben. Hij geloofde in doorgaan, in vooruitkijken, in samen sterk zijn.”
Ze benadrukt dat zijn visie levend blijft. “Elke gang, elk gerecht dat hier wordt geserveerd, draagt zijn handtekening. Zijn geest blijft rondwaren in iedere hoek van De Librije.”
Dat hun kinderen en het team zijn werk voortzetten, geeft haar kracht. “Dat geeft me troost. Hij is niet weg, hij leeft voort in wat we samen gebouwd hebben.”
Zelf vindt ze houvast in kleine herinneringen: een geur in de keuken, een oude foto. “Soms ruik ik iets in de keuken en moet ik huilen. Maar dan hoor ik hem in mijn hoofd zeggen: ‘Hup, doorgaan.’”
De weg die voor haar ligt is niet eenvoudig, maar ze put kracht uit hun gezamenlijke verleden. “Ik ben verdrietig, maar ook intens dankbaar dat ik ruim dertig jaar naast hem heb mogen staan. We hebben samen iets neergezet dat groter is dan wijzelf.”
