Mischa P. - Vrouwen Dingetjes

Salma niet blij met Nederlands systeem: ‘Ze helpen mij de vernieling in op deze manier!’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Salma, een alleenstaande moeder, probeert al jaren haar hoofd boven water te houden met een bijstandsuitkering en dat is niet makkelijk.

Voor haar is het een dagelijkse uitdaging om haar kinderen te geven wat ze verdienen, terwijl ze zich elke maand zorgen maakt of ze de eindjes wel aan elkaar kan knopen.

Haar situatie staat symbool voor de vele ouders die in dezelfde worsteling zitten, gevangen in een systeem dat weinig ruimte laat voor adem.

“De uitkering is veel te laag om leuke dingen te doen,” vertelt Salma terwijl ze haar boodschappenlijst opnieuw bekijkt. Elke dag moet ze keuzes maken: wat is haalbaar en wat niet?

Deze constante afweging weegt zwaar op haar gemoed en treft niet alleen haarzelf, maar ook haar kinderen.

Elke euro gaat naar huur en vaste lasten, en aan het einde van de maand blijft er nauwelijks iets over voor iets leuks.

“Ik wil gewoon dat mijn kinderen ook eens een keer iets leuks kunnen doen, zoals hun vriendjes. Het steeds ‘nee’ moeten zeggen is hartverscheurend, zegt ze.

Of het nu gaat om een bioscoopbezoek of een middagje zwemmen, vaak is er simpelweg geen geld voor. Sparen is haast onmogelijk.

“Elke keer als ik denk dat ik iets kan sparen, gebeurt er wel weer iets onverwachts,” vertelt ze. Toen haar wasmachine kapotging, wist ze niet hoe ze het moest oplossen.

Onverwachte uitgaven, zoals een nieuwe koelkast of schoolspullen, baren haar grote zorgen. Met een uitkering die nauwelijks voldoende is voor de basisbehoeften, is er geen ruimte om een buffer op te bouwen.

“Er wordt verwacht dat je rondkomt van een bedrag dat nauwelijks genoeg is om van te leven, laat staan om een beetje te genieten van het leven,” legt Anita uit.

Terwijl de prijzen voor boodschappen en energie blijven stijgen, blijft de uitkering stilstaan. Het voelt voor haar alsof ze steeds verder achterop raakt.

Naast de financiële last worstelt Salma met het gevoel buiten de samenleving te staan. Haar kinderen zien anderen leuke dingen doen, terwijl zij achterblijven.

“Soms voel je je echt een slechte ouder,” geeft ze toe. Ondanks haar inspanningen blijft het schuldgevoel knagen dat ze haar kinderen niet alles kan geven wat ze verdienen. Toch blijft ze vechten.

Salma is niet alleen in haar strijd. Via online fora en Facebookgroepen heeft ze contact met andere moeders die in hetzelfde schuitje zitten. “Ik ben echt niet de enige die hiermee worstelt,” benadrukt ze.

Samen met andere bijstandsmoeders zet ze zich in voor een verhoging van de uitkering. “We willen geen luxe leven, maar gewoon een leven waarin we iets meer ademruimte hebben.”

Het systeem rondom de bijstand maakt het voor Salma alleen maar lastiger om vooruit te komen. “Je wilt werken, maar door de regels van de bijstand lijkt dat bijna onmogelijk. Als je iets bijverdient, word je direct gekort,” zegt ze moedeloos.

Het voelt als een eindeloze cirkel: hoe harder je probeert, hoe moeilijker het wordt. Anita voelt zich vaak over het hoofd gezien door de politiek en de maatschappij.

“Er wordt veel gepraat over het aanpakken van armoede, maar ik merk er weinig van,” zegt ze teleurgesteld. Het gevoel van onzichtbaarheid is voor haar net zo zwaar als de financiële last.

Toch houdt Salma hoop op een betere toekomst, zowel voor haarzelf als voor haar kinderen en alle andere gezinnen in armoede.

“Iedereen verdient toch een beetje geluk in het leven?” vraagt ze zich af, terwijl ze blijft vechten voor verandering.

CategorieAlgemeen Tagsgeld uitkering

Salma niet blij met Nederlands systeem: ‘Ze helpen mij de vernieling in op deze manier!’ Lees meer »

Ayana ergert zich kapot op strand: ‘Ik begrijp niet waarom vrouwen dat doen!’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Ayana is een vrolijke vrouw van 34 jaar. Ze komt oorspronkelijk uit Afrika, maar woont al 16 jaar in Nederland.

Ze voelt zich hier thuis. Ze spreekt goed Nederlands, heeft een fijne baan en woont zelfstandig in een klein maar knus appartementje in de stad.

Haar buren zijn ontzettend vriendelijk, en ze heeft een paar goede vriendinnen met wie ze regelmatig afspreekt.

Als de zon begint te schijnen en de dagen langer worden, begint Ayana steeds meer te genieten van het buitenleven.

Ze houdt van wandelen in het park, een ijsje eten op een bankje en vooral: van het strand en het zwembad.

“Ik ben dol op water,” zegt ze lachend. “Het doet me denken aan vroeger, aan mijn jeugd. Toen speelde ik met mijn broers en zussen bij de rivier.”

Maar er is ook iets wat haar elk jaar weer een beetje onzeker maakt. Ayana draagt tijdens het zwemmen een burkini: een zwemoutfit die haar lichaam bedekt, maar die wel speciaal is gemaakt voor in het water.

Het zit comfortabel, droogt snel, en ze voelt zich er goed in. Voor haar is dit een bewuste keuze. Ze wil zich graag bedekken, uit respect voor haar geloof én omdat ze zich er gewoon prettiger in voelt.

“Het past bij mij,” vertelt Ayana met een grote glimlach. “Ik voel me beschermd, ik voel me vrij. Ik wil zelf kiezen hoe ik eruitzie.”

Toch merkt ze dat niet iedereen dat begrijpt. Als ze op het strand ligt of in een zwembad stapt, kijken mensen haar vaak na. Sommige mensen staren, anderen fluisteren met elkaar of wijzen zelfs. Dat doet haar soms pijn.

“Ik snap het niet altijd,” zegt ze. “Waarom kunnen mensen me niet gewoon laten zijn wie ik ben? Ik doe toch niemand kwaad?”

Wat haar vooral raakt, is dat sommige blikken afkeurend zijn. Alsof ze iets verkeerd doet. Terwijl zij juist vindt dat iedereen moet kunnen dragen waar hij of zij zich prettig in voelt.

Maar dat gevoel werkt soms twee kanten op. Ayana begrijpt zelf ook niet alles van hoe anderen zich kleden.

Vooral op drukke zomerdagen, als vrouwen in hele kleine bikini’s of zelfs alleen in een string op het strand liggen, kijkt ze soms met verbazing.

“Ik vraag me dan af: hoe kun je je daar fijn in voelen?” zegt ze eerlijk. “Voor mij voelt dat niet goed, niet veilig. Maar dat is hun keuze, net zoals ik mijn keuze heb.”

Ze probeert niemand te veroordelen, maar ze vindt het wel lastig om die verschillen te begrijpen. “Het is soms net alsof we allemaal in een andere wereld leven,” zegt ze.

“We zien elkaar, maar begrijpen elkaar niet altijd.” Toch wil Ayana zich niet laten tegenhouden. Ze blijft gaan naar het strand, blijft zwemmen in het subtropisch zwembad bij haar in de buurt.

Soms alleen, soms met een vriendin. En elke keer probeert ze haar onzekerheid van zich af te zetten. “Ik wil genieten van de zomer. Van het water, de zon, de vrijheid. En ik wil dat doen op mijn manier.”

Ze hoopt dat mensen op een dag niet meer opkijken van haar zwemkleding. Dat een burkini net zo normaal wordt gevonden als een bikini of een zwembroek.

En dat mensen elkaar minder snel beoordelen op uiterlijk of kledingkeuze. “Iedereen is anders,” zegt ze. “Dat is juist mooi. Laten we elkaar respecteren in plaats van veroordelen.”

CategorieAlgemeen Tagsislam vrouwen zwemkleding

Ayana ergert zich kapot op strand: ‘Ik begrijp niet waarom vrouwen dat doen!’ Lees meer »

Buren Karim en Najat zijn anti-islam: ‘We schrokken van het briefje op onze voordeur’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Karim en Najat zijn al vijf jaar getrouwd. Kort na hun bruiloft trokken ze in een tussenwoning in een rustige wijk. Ze waren dolblij met hun eerste huis.

De straat was schoon, de buren links waren vriendelijk en het park was om de hoek. Een ideale plek om samen een toekomst op te bouwen.

De eerste weken gingen goed. Ze maakten kennis met de mensen in de straat. Links woonden Jan en Anja, een ouder stel dat meteen op de koffie kwam.

Aan de rechterkant woonden Kees en Ria, ook op leeftijd. Karim en Najat begroetten hen vriendelijk, maar kregen nauwelijks een knikje terug. In het begin dachten ze: Misschien zijn ze gewoon wat afstandelijk.

Maar al snel merkten ze dat er meer aan de hand was. Als Najat de voordeur uit liep met haar hoofddoek, keken Kees en Ria haar boos aan.

Ze mompelden dingen die Najat niet altijd kon verstaan, maar het voelde niet prettig. Ook als Karim op vrijdag naar de moskee ging, werd hij nageroepen.

“Ga jij maar bidden voor je b0mmen,” had Kees een keer geroepen. Karim was toen stil blijven staan, vol ongeloof.

Na een paar maanden begon het gedoe pas echt. Toen Najat op een dag thuiskwam van de supermarkt, trof ze een briefje op de voordeur.

Er stond op: Pas op, dit is Nederland, geen moslimland. Najat schrok en begon te huilen. Karim probeerde haar te troosten, maar voelde zich boos en machteloos.

Ze besloten het te negeren, in de hoop dat het zou stoppen. Maar dat deed het niet. Regelmatig vonden ze afval op hun stoep, alsof iemand expres vuilniszakken daar neerzette.

Soms werden hun planten uit de tuin getrokken. Eén keer werd er zelfs met eieren tegen hun raam gegooid. Ze gingen naar de politie, maar die kon weinig doen.

“We hebben geen bewijs dat het van uw buren komt,” kregen ze te horen. Karim voelde zich onbegrepen. Hij wilde geen ruzie, maar ook niet langer zwijgen.

De buren links, Jan en Anja, zagen ook wat er gebeurde. Zij spraken Karim en Najat aan. “Wat er gebeurt is niet goed,” zei Anja. “Maar weet dat wij achter jullie staan.” Dat gaf Karim en Najat een beetje moed.

Toch bleef de spanning. Als ze op een zomeravond buiten zaten, gingen Kees en Ria expres lawaai maken of zetten ze harde muziek op met schuttingtaal. Een keer riep Ria luid: “Ze horen hier niet thuis!”

Op een dag, na drie jaar van gedoe, besloot Najat dat het genoeg was. “Ik wil niet dat onze kinderen straks opgroeien met haat van naast de deur,” zei ze.

Ze gingen opnieuw naar de politie, dit keer met foto’s van het afval, filmpjes van de geluidsoverlast en een verslag van alle incidenten. Ze namen ook contact op met een buurtwerker.

De buurtwerker organiseerde een gesprek met meerdere bewoners uit de straat, inclusief Karim en Najat. Kees en Ria weigerden te komen.

Maar de andere buren spraken zich duidelijk uit: “Dit is niet wie wij willen zijn als buurt,” zei iemand. “Iedereen moet zich hier veilig kunnen voelen.”

De steun uit de wijk deed veel goed. Karim en Najat voelden zich eindelijk gehoord. Ze wisten dat het probleem met Kees en Ria misschien niet zomaar zou verdwijnen, maar ze stonden er niet meer alleen voor.

Een paar weken later kregen Kees en Ria een officiële waarschuwing van de woningcorporatie. Nog een klacht, en ze zouden maatregelen nemen.

Sindsdien is het stiller geworden. De haat is niet weg, maar het gedrag is minder geworden. Karim en Najat zijn nog steeds blij met hun huis.

“We blijven,” zegt Najat. “Niet omdat we geen andere keuze hebben, maar omdat we hier net zo goed thuishoren als ieder ander.”

CategorieAlgemeen Tagsburen islamofobie

Buren Karim en Najat zijn anti-islam: ‘We schrokken van het briefje op onze voordeur’ Lees meer »

Gordon doet walgelijke uitspraak over Jonnie Boer: ‘Hoe krijg je het je strot uit?’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

BN'ers

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Gordon ligt opnieuw onder vuur na uitspraken die hij onlangs deed over de overleden sterrenchef Jonnie Boer.

Zijn opmerkingen tijdens een autorit met Andy van der Meijde zijn bij veel mensen in het verkeerde keelgat geschoten. Vooral de toon waarop Gordon sprak, wordt op sociale media en in de media stevig bekritiseerd.

Op 23 april werd bekend dat Jonnie Boer, de beroemde chef-kok van restaurant De Librije, op 60-jarige leeftijd is overleden tijdens een verblijf op Bonaire.

Uit onderzoek bleek dat hij is overleden aan een longembolie. Zijn overlijden bracht veel verdriet teweeg in Nederland.

Zowel bekende als onbekende Nederlanders betuigden hun medeleven. Tijdens de uitvaart waren veel prominente gasten aanwezig, waaronder de familie Froger en de ernstig zieke Martijn Krabbé.

Wat volgde, was een opmerkelijk moment in de auto bij Andy van der Meijde. Daar vertelde Gordon dat hij op dezelfde vlucht zat als Jonnie Boer en diens vrouw. “Ik heb alleen maar geslapen.”

”He, maar ik zat dus ook gewoon aan boord met Jonnie Boer en z’n vrouw en nu vliegt hij terug in een kist. Dat is toch werkelijk niet te geloven, joh?” aldus Gordon.

Hij voegde daaraan toe dat hij Boer kort voor diens overlijden nog sprak. “Ik moet heel eerlijk zeggen: Ik vond dat hij er echt slecht uitzag ook. Ja, echt, ik schrok er eigenlijk van.”

De opmerkingen vielen bij veel mensen slecht. In de podcast Strikt Privé reageerden showbizzwatchers Evert Santegoeds en Jordi Versteegden geschokt. Santegoeds benadrukte:

“Ik zal even zijn geheugen opfrissen: Jonnie is overleden aan een longembolie. Dat zie je niet aankomen. Dat is het gevaarlijke aan een embolie.” Hij noemde de uitlatingen van Gordon “echt walgelijk”.

Ook Jordi Versteegden kon zijn verontwaardiging moeilijk verbergen. “Hoe krijg je het je strot uit?” vroeg hij zich hardop af.

Evert sloot zich daarbij aan: “Ongelooflijk. Hoe kan het weer over mij gaan? Je kunt toch ook wel eens een keer denken: laat ik dit niet melden.”

De reacties op Gordons uitspraken zijn fel. Veel mensen vinden dat hij zich meer had moeten verplaatsen in de nabestaanden van Jonnie Boer.

“Zou hij nou niet op de stoel bij Theresa en de kinderen kunnen gaan zitten en denken: hoe komt dit nu bij hun aan?” vroeg Versteegden zich af.

De situatie roept opnieuw vragen op over wat wel en niet gepast is in het publieke domein, zeker als het gaat om het overlijden van een geliefd persoon.

CategorieBN’ers Tagsgordon jonnie de boer

Gordon doet walgelijke uitspraak over Jonnie Boer: ‘Hoe krijg je het je strot uit?’ Lees meer »

Bestuurder weet wel raad met klimaatactivist: ‘Eindelijk iemand die doorpakt’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Op sociale media doet momenteel een opvallend filmpje de ronde dat bij veel mensen de tongen losmaakt.

In de video is te zien hoe een bestuurder van een Volkswagen Golf zijn geduld verliest tijdens een klimaatprotest en besluit om zelf in actie te komen.

De beelden laten zien hoe een klimaatactivist de weg blokkeert, zoals de laatste tijd steeds vaker gebeurt. In plaats van te wachten tot de situatie wordt opgelost of de politie ingrijpt, kiest de bestuurder ervoor om stapvoets door te rijden.

De activist probeert zich nog aan de auto vast te houden, maar moet uiteindelijk opzij stappen. De auto rijdt langzaam verder, zonder te stoppen.

De video, opgenomen op een drukke verkeersweg, verspreidt zich razendsnel en roept uiteenlopende reacties op. Veel mensen laten weten begrip te hebben voor de actie van de bestuurder.

Zij vinden dat het blokkeren van wegen door activisten te ver gaat. “Eindelijk iemand die doorpakt,” schrijft iemand in de reacties onder de video.

Maar er is ook kritiek. Tegenstanders noemen het gedrag van de automobilist gevaarlijk en onverantwoord.

“Dit kan echt niet. Hoe gefrustreerd je ook bent, je mag nooit iemand omverrijden,” reageert een ander. Zij maken zich zorgen over de veiligheid van de actievoerder.

De afgelopen maanden zijn er vaker protesten geweest waarbij klimaatactivisten wegen blokkeren. Soms zitten zij midden op de rijbaan of lijmen ze zich zelfs vast aan het asfalt, om aandacht te vragen voor klimaatverandering.

Die acties leiden tot frustratie bij veel weggebruikers, maar ook tot gesprekken over het recht op demonstratie en hoe ver actievoeren mag gaan.

De man in de Golf is voor sommigen een held, voor anderen een voorbeeld van hoe het niet moet. Eén ding is zeker: deze actie heeft het debat over protest, verkeer en veiligheid opnieuw flink aangewakkerd.

@johnbeunbv Hele dag mooi kunnen neerkijken vanaf de steiger op sensatie, miste alleen een koud pilske 🍻. #johnkanalles #beun #bouw #johnbeunbv #bijnaweekend ♬ origineel geluid – JohnBeunBV

CategorieAlgemeen Tagsactivist automobilist

Bestuurder weet wel raad met klimaatactivist: ‘Eindelijk iemand die doorpakt’ Lees meer »

Plotseling groot verlies voor Bas van Toor: ‘Te pijnlijk en te vers om over te praten’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

BN'ers

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Bas van Toor, bij het grote publiek vooral bekend als de vrolijke clown Bassie, nadert zijn negentigste verjaardag.

Maar ondanks die mijlpaal draagt hij al jaren een zwaar persoonlijk verdriet met zich mee, dat hij tot nu toe buiten de openbaarheid hield.

In een openhartig gesprek met De Telegraaf vertelt hij dat zijn dochter Ilona twee jaar geleden plotseling is overleden.

Van Toor, die al jaren kampt met gezondheidsproblemen en inmiddels rolstoelgebonden is, heeft het lichamelijk zwaar.

Wat begon als een routine-ingreep in het ziekenhuis, leidde tot een ernstige complicatie. Tijdens een operatie aan zijn halsslagader in Rotterdam ging het mis op de intensive care.

Een zwelling in zijn hals drukte zijn luchtpijp en slokdarm dicht, wat hem bijna fataal werd. Sindsdien kan hij niet meer lopen en is ook spreken moeilijk geworden.

Maar de klap die zijn familie het meest raakte, is het verlies van zijn dochter Ilona. Haar overlijden is nooit eerder gedeeld met de buitenwereld. “Het is te pijnlijk en nog steeds te vers om over te praten,” zegt Bas in het interview.

Ilona overleed aan de gevolgen van nierfalen, vertelt haar zus Liesbeth (61). De familie koos er destijds bewust voor om het verdriet in besloten kring te verwerken.

“Wij vinden het enorm moeilijk om erover te praten en daarom hebben we dat tot op heden ook nog niet gedaan,” legt Liesbeth uit.

Volgens haar heeft het verlies diepe sporen nagelaten binnen de familie. “Dat Ilona er niet meer is, is heel verdrietig. Met z’n allen waren we er kapot van en nog steeds zijn we niet over ons verdriet heen,” zegt ze.

Tegelijkertijd prijst ze de kracht van haar ouders: “Alleen al dit drama bewijst hoe sterk mijn vader en moeder zijn. Het overlijden van Ilona heeft hen niet klein gekregen. Ik heb fantastisch sterke ouders.”

Bas van Toor, die generaties vermaakte met zijn vrolijke optredens, laat hiermee zien dat ook achter de rode neus en grote glimlach veel verdriet kan schuilgaan.

Zijn verhaal raakt velen en benadrukt hoe belangrijk het is om ruimte te geven aan rouw – ook al komt die pas jaren later naar buiten.

Bas van Toor leeft toe naar zijn negentigste verjaardag komende september. Helemaal na alles wat er de laatste tijd is gebeurd, en de strijd die hij heeft moeten leveren, is hij vastbesloten die leeftijd te halen.https://t.co/GigmXs5I20— De Telegraaf (@telegraaf) May 10, 2025

CategorieBN’ers Tagsbas van toor verdriet

Plotseling groot verlies voor Bas van Toor: ‘Te pijnlijk en te vers om over te praten’ Lees meer »

Vrouw twijfelt over huwelijk met Egyptenaar: ‘Deze dingen zijn een grote belasting’

Door Mischa P. / 11 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Iris Jones, een 83-jarige vrouw uit Weston-super-Mare in het Verenigd Koninkrijk, heeft in een recent interview haar twijfels gedeeld over haar huwelijk met de 37-jarige Mohamed uit Egypte.

Het stel trok eerder veel aandacht vanwege hun opvallende leeftijdsverschil van 46 jaar. Hun liefde begon via Facebook en leidde uiteindelijk tot een huwelijk, ondanks de nodige kritiek en verdenkingen over Mohamed’s bedoelingen.

De relatie leek in het begin sterk, en Iris sprak openlijk over haar gevoelens voor haar jongere partner. “Ik had nooit gedacht dat ik verliefd zou kunnen worden op een man die 46 jaar jonger was dan ik, maar het gebeurde,” vertelde ze.

Toch geeft ze nu aan dat het samenzijn met Mohamed steeds zwaarder is geworden. “Bij hem zijn is soms als een zware baan,” zegt Iris eerlijk.

Volgens haar zijn de dagelijkse spanningen en discussies een grote belasting. “We hadden een goede relatie, maar uiteindelijk hebben we constant ruzie over alles.”

”Ik weet niet of ik zo’n situatie kan blijven tolereren. Ik ben geen verliefde tiener. Ik ben 83 jaar oud,” legt ze uit.

Hoewel Iris in het verleden veel openheid gaf over hun leven samen, onder andere via sociale media, staat ze nu op een punt waarop ze haar toekomst opnieuw overweegt.

Ze zegt niet per se verdrietig te zijn, maar wil vooral aandacht geven aan wat goed is voor haar eigen welzijn.

Opmerkelijk genoeg vindt Iris nu rust bij haar nieuwe huisgenoot: een gestreepte kat genaamd Mr Tibbs. Over hem zegt ze: “Hij is prachtig om naar te kijken, rustig en klaagt nooit.”

Ze voegt toe dat ze Mohamed niet altijd mist, en het soms prettig vindt om gewoon alleen thuis te zijn met haar kat.

Het verhaal van Iris is een bijzonder voorbeeld van liefde op latere leeftijd, maar laat ook zien dat relaties met grote verschillen hun eigen uitdagingen kennen.

Of haar huwelijk standhoudt, is nog onduidelijk. Wat wel duidelijk is: Iris laat zich leiden door wat haar gelukkig maakt.

CategorieAlgemeen Tagsleeftijd relatie

Vrouw twijfelt over huwelijk met Egyptenaar: ‘Deze dingen zijn een grote belasting’ Lees meer »

Politie ingeschakeld wegens senior in supermarkt: ‘Kan het gewoon niet meer betalen’

Door Mischa P. / 10 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

In Rotterdam is een aangrijpende situatie ontstaan rond een 82-jarige man, die werd betrapt op het meenemen van boodschappen zonder te betalen.

De man, laten we hem Jan noemen, pakte enkele basisproducten in een supermarkt. Zijn reden? Hij komt simpelweg niet rond van zijn AOW.

Het incident zet opnieuw de discussie aan over hoe ouderen in Nederland hun hoofd boven water proberen te houden met een beperkt pensioen.

Jan woont al zijn hele leven in Rotterdam. Vroeger werkte hij hard, droeg bij aan de samenleving, en nu – op een leeftijd waarop rust centraal zou moeten staan – moet hij nadenken over hoe hij zijn boodschappen betaalt.

“Ik kan het gewoon niet meer betalen,” zou hij volgens getuigen hebben gezegd nadat hij was aangesproken in de winkel.

Zijn situatie staat niet op zichzelf. Voor veel ouderen blijkt de AOW, bedoeld als basisinkomen, simpelweg niet genoeg.

Met name in steden als Rotterdam, waar het leven duurder is dan gemiddeld, wordt het steeds moeilijker om uit te komen met alleen een uitkering.

Huurprijzen, medicijnkosten en dagelijkse boodschappen drukken zwaar op het maandbudget van veel gepensioneerden.

In de supermarkt werd Jan betrapt door medewerkers die, ondanks het incident, begrip toonden voor zijn situatie.

De politie werd ingeschakeld, maar ging respectvol met de situatie om. Er werd vooral gekeken naar de achtergrond van de man, en niet alleen naar de overtreding zelf.

Hoewel dit één geval betreft, is het een duidelijk signaal dat het elders in het land net zo goed mis kan gaan.

Het roept vragen op over hoe we als samenleving omgaan met ouderen die het financieel moeilijk hebben.

Veel ouderen zijn trots en durven niet snel hulp te vragen. Dat iemand als Jan tot deze keuze komt, geeft aan hoe nijpend de situatie is.

Deskundigen en belangenorganisaties pleiten al langer voor betere ondersteuning. Een herziening van de hoogte van de AOW zou daarbij een belangrijk punt kunnen zijn.

Ook zou er meer aandacht moeten komen voor lokale hulp, zoals gemeentelijke regelingen, voedselbanken of speciale noodfondsen voor ouderen.

Gemeenten zoals Rotterdam kunnen hierin een voorbeeldrol spelen. Denk aan maatwerk in zorg en ondersteuning, meer bekendheid geven aan hulpregelingen, en het versterken van lokale initiatieven die ouderen helpen bij het dagelijks leven.

Het verhaal van Jan is er één van velen, maar door zijn situatie krijgt het probleem een gezicht. Het herinnert ons eraan dat achter elk cijfer of statistiek een echt mens schuilgaat.

Een opa, een buurman, iemand die zijn hele leven gewerkt heeft – en die nu afhankelijk is van systemen die niet altijd goed genoeg werken.

Het is te hopen dat dit verhaal leidt tot meer bewustwording én verandering. Zodat ouderen zoals Jan niet meer in deze situatie belanden.

En zodat ze hun oude dag kunnen doorbrengen met rust, waardigheid en voldoende middelen om rond te komen.

CategorieAlgemeen Tagssenior supermarkt

Politie ingeschakeld wegens senior in supermarkt: ‘Kan het gewoon niet meer betalen’ Lees meer »

Nordin: ‘Het is schandalig en teleurstellend dat Nederlanders dat van mij verwachten!’

Door Mischa P. / 10 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De 47-jarige Nordin woont al een groot deel van zijn leven in Nederland, echter is zijn verbintenis met zijn Marokkaanse roots groot.

“Ik respecteer de Nederlandse cultuur,” begint hij rustig, “maar aanpassen tot het punt dat ik mijn eigen identiteit moet opgeven? Nee, dat ga ik niet doen.”

Sinds hij naar ons landje kwam kreeg hij te maken met worstelingen en verwachtingen en hij praat hier dan ook openhartig over..

Hij kan zich de eerste jaren in Nederland nog goed herinneren, een tijd van verwondering en verwarring. “Alles was anders,” zegt hij.

“De taal, de gewoontes, de manier waarop mensen elkaar begroetten. In Marokko ben je gewend om uitgebreid de tijd te nemen voor elkaar. Hier lijkt het soms alsof alles gehaast moet.”

In die tijd deed hij toch zijn uiterste best om zich zo goed mogelijk aan te passen. Hij leerde hoe de samenleving hier werkt, maakte Nederlandse vrienden en leerde de taal.

Toch bleef hij met het gevoel van verlies rondlopen. “Toen ik jong was, dacht ik: misschien moet ik gewoon alles overnemen.”

”Alleen maar Nederlands praten, geen traditionele kleding meer dragen, en zelfs onze gerechten aanpassen. Maar weet je wat ik ontdekte? Hoe meer ik probeerde te veranderen, hoe minder ik mezelf herkende.”

Hij neemt even een moment stilte en gaat vervolgens verder: “Je kunt niet gelukkig zijn als je je eigen cultuur volledig opgeeft.”

Hij heeft vaak het gevoel dat hij een keuze moet maken. “Mensen vragen me soms: ‘Waarom spreek je thuis nog Arabisch? Waarom geef je je kinderen namen die moeilijk uit te spreken zijn?”

‘‘Maar ik vraag dan: waarom zou ik dat moeten veranderen? Dit is wie ik ben. Mijn cultuur, mijn geschiedenis, dat draag ik bij me. Het maakt me tot wie ik ben.”

Hij benadrukt dat hij zeker de Nederlandse cultuur waardeert. “Ik vier Sinterklaas met mijn kinderen, omdat zij dat op school ook doen. Ik ga naar buurtbarbecues en ik kijk zelfs voetbal met mijn Nederlandse buren,” zegt hij lachend.

“Maar dat betekent niet dat ik mijn eigen tradities laat vallen. Bij ons thuis vieren we ook Ramadan, Eid, en koken we traditionele gerechten. Dat hoort erbij.”

De kritiek die hij soms krijgt, vindt hij lastig. “Er zijn mensen die vinden dat ik niet ‘Nederlands genoeg’ ben. Dat ik me moet aanpassen, omdat ik hier woon.”

”Maar ik denk dat dat niet eerlijk is. Integreren betekent niet dat je je eigen cultuur moet opgeven. Het betekent dat je kunt leven in een land terwijl je jouw eigen identiteit behoudt.”

Hij heeft vooral moeite met het feit dat er mensen zijn die het gewoon niet snappen dat het moeilijk is om een balans te vinden.

“Het is niet zwart-wit. Het is niet alsof ik kan kiezen om 100% Marokkaans te zijn of 100% Nederlands.Ik ben beide.”

”En ik probeer mijn kinderen dat ook mee te geven. Zij mogen trots zijn op wie ze zijn, zonder zich te hoeven schamen.”

Hij leert zijn kinderen om met trots over hun achtergrond te praten. “Ik zeg tegen ze: wees niet bang om te laten zien wie je bent.”

”Als iemand vraagt waarom je geen boterhammen mee naar school hebt, maar een tajinegerecht, leg het uit. Zeg dat dit onze manier is om onze cultuur mee te nemen in ons dagelijks leven.”

Toch blijft het af en toe lastig voor hem. “Er zijn dagen dat ik denk: waarom is het zo moeilijk voor sommige mensen om te accepteren dat ik niet alles aan Nederland wil aanpassen?”

”Maar dan herinner ik mezelf eraan dat ik niet hoef te veranderen om anderen tevreden te stellen.”

Aan anderen geeft Nordin dan ook vaak een boodschap. “Het is goed om respect te hebben voor de cultuur van het land waar je woont.”

”Maar vergeet nooit waar je vandaan komt. Je roots maken je uniek. En uniek zijn, dat is wat de wereld mooi maakt.”

Met volle overtuiging en een glimlach zegt hij: “Ik ben geen Nederlander. Ik ben een Marokkaanse man die in Nederland woont. En daar ben ik trots op.”

CategorieAlgemeen Tagscultuur komaf

Nordin: ‘Het is schandalig en teleurstellend dat Nederlanders dat van mij verwachten!’ Lees meer »

Simone teleurgesteld in voedselbank: ‘Die regel is belachelijk en slaat nergens op!’

Door Mischa P. / 10 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Simone is een trotse moeder van twee puberzoons. Drie jaar geleden scheidde ze van haar ex-partner, en sindsdien woont ze samen met haar kinderen.

Maar sinds ze anderhalf jaar geleden in de bijstand belandde, is het financieel een flinke uitdaging om rond te komen. Ondanks de toeslagen en hulp die ze krijgt, blijft het iedere maand een strijd.

Het leven met een krap budget vraagt om constante planning en creativiteit. “Gelukkig koopt mijn ex vaak kleding voor de jongens, dat scheelt enorm,” vertelt Simone.

“Maar toch is het iedere maand weer puzzelen.” De vaste lasten, boodschappen en onverwachte kosten maken het soms lastig om uit te komen met het geld dat ze ontvangt.

De financiële zorgen drukken zwaar op haar schouders. “Soms lig ik wakker en vraag ik me af hoe ik alles ga betalen. Het is echt niet makkelijk.”

Toch probeert ze positief te blijven. Dankzij de voedselbank heeft ze in ieder geval zekerheid over het avondeten.

Elke week haalt Simone een pakket op bij de voedselbank. “Het is echt een enorme hulp,” zegt ze dankbaar.

“Ik krijg altijd een behoorlijk pakket, en daardoor kan ik mijn kinderen elke dag een warme maaltijd geven.” De voedselbank is voor haar een onmisbare steun in deze moeilijke periode.

Toch is er iets dat ze mist: een klein momentje voor zichzelf. “Ik zou het zo fijn vinden om af en toe een glas wijn te kunnen drinken om even te ontspannen,” vertelt ze.

“Maar de voedselbank mag dat niet aannemen en dus ook niet uitdelen.” Die regel vindt ze jammer. Alcohol hoort niet thuis in het aanbod van de voedselbank, en daar heeft Simone begrip voor.

Toch zou ze al blij zijn met één fles wijn per maand. “De regel slaat echt nergens op,” zegt ze. “Waarom gunnen ze ons dat niet?”

”Een wijntje hoeft geen luxeproduct te zijn, het is gewoon iets kleins om even te ontspannen na een lange dag.”

Omdat haar budget nauwelijks ruimte laat voor extraatjes, zit een fles wijn kopen er simpelweg niet in. “Elke euro gaat naar iets noodzakelijks. Kleding, eten, schoolspullen voor de kinderen. Er blijft niks over voor iets voor mezelf.”

Ondanks de uitdagingen blijft Simone hoopvol. Ze hoopt dat haar situatie in de toekomst zal verbeteren, bijvoorbeeld met een nieuwe baan of betere financiële vooruitzichten.

“Ik wil graag weer aan het werk, maar met mijn situatie is dat nog niet zo makkelijk,” legt ze uit. Voor nu blijft ze doorgaan, dag voor dag.

“Mijn kinderen komen op de eerste plaats. Zolang zij alles hebben wat ze nodig hebben, ben ik tevreden,” aldus Simone.

En hoewel een wijntje op z’n tijd voor haar een groot gemis is, probeert ze vooral te kijken naar wat ze wél heeft. “We hebben elkaar, en dat is uiteindelijk het belangrijkste.”

CategorieAlgemeen Tagsvoedselbank

Simone teleurgesteld in voedselbank: ‘Die regel is belachelijk en slaat nergens op!’ Lees meer »