Algemeen - Vrouwen Dingetjes

Jonathan (19) verovert hart van een oma: ‘Ik ben ook dol op haar kleinkinderen!’

Door Mischa P. / 16 mei 2025

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

De 60-jarige Pam Shasteen uit Tulsa, Oklahoma, Verenigde Staten, veroorzaakte behoorlijk wat ophef. De vrouw had namelijk een relatie met de 19-jarige Jonathan Langevin uit Minnesota.

Via een datingapp leerden ze elkaar kennen en Jonathan trok de stoute schoenen aan en nam contact met haar op.

De student computertechnologie stuurde haar een berichtje en eigenlijk was Pam Shasteen direct al verkocht. Zijn schoonheid betoverde haar.

“Hij had donkere krullen en leek niet ouder dan 20, hoewel hij volgens de informatie 21 jaar was,” vertelde Pam.

”We begonnen gemoedelijk te kletsen en ik ontdekte al snel dat we allebei van astrologie en het buitenleven hielden.”

”Toen vertelde hij me iets ongelooflijks: hij was 19 en niet 21 zoals hij had verklaard, dus ik wees hem op ons leeftijdsverschil, maar het was geen probleem voor hem en we bleven praten.”

De twee spraken elkaar ontzettend veel en na een week besloot de 19-jarige zijn spullen te pakken om haar te gaan ontmoeten.

Eenmaal bij elkaar gingen ze er op uit en in de grote stad werd al snel duidelijk dan met kritisch keek, er werden zelfs grappen gemaakt.

“Ik hoorde twee vrouwen zeggen dat we walgelijk waren”, aldus Pam. Toch bleek hun liefde groot te zijn en lieten ze zich niet tegenhouden.

Er volgden vele dates en uiteindelijk besloot Jonathan samen te gaan wonen bij zijn grote liefde en dus liet hij zijn stad achter zich.

Het moment brak aan dat ze allebei hun families moesten gaan inlichten ver hun relatie. “Ik heb mijn dochters gevraagd om mee naar huis te gaan om hem te ontmoeten en ik was bang voor hun oordeel.”

”Maar het was fantastisch om te zien hoe ze meteen in vertrouwen raakten en het feit dat hij ook met mijn kleindochters speelde alsof hij er altijd was geweest. Ik was opgelucht dat ik hun zegen kreeg”.

Enige tijd later vertelde Jonathan zijn ouders over Pam en ook over het grote leeftijdsverschil, zijn relatie werd direct geaccepteerd.

De vrienden van Pam waren niet blij, velen waren er tegen en zelfs teleurgesteld. Tijdens een etentje vertelde zij haar vrienden over haar grote liefde.

“Ze vertelden me dat het niet normaal was en dat ik therapie nodig had” – vertelde de vrouw – Ze waren ervan overtuigd dat hij me wilde gebruiken en van me wilde profiteren.”

”Maar ik wist dat dat niet het geval was en het duurde niet lang voordat ik relaties sloot die onoprecht bleken te zijn”.

CategorieAlgemeen Tagsleeftijdsverschil relatie

Jonathan (19) verovert hart van een oma: ‘Ik ben ook dol op haar kleinkinderen!’ Lees meer »

Loa en Nyah niet blij met het asielzoekersbeleid: ‘Nederland faalt hier enorm in!’

Door Mischa P. / 16 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Loa en Nyah ontmoetten elkaar vier maanden geleden in een asielzoekerscentrum (AZC) in Nederland. Beiden zijn nieuw in ons land, ver weg van hun thuisland, familie en vrienden.

Ondanks de onbekende omgeving en de uitdagingen die het leven in een AZC met zich meebrengt, vonden ze troost en steun bij elkaar.

Vanaf het eerste moment klikte het tussen de twee jonge vrouwen. Ze delen verhalen over hun verleden, hun dromen en hun hoop voor de toekomst. “We begrijpen elkaar meteen,” zegt Loa.

“Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden.” Nyah voegt toe: “In een omgeving waar alles nieuw en soms overweldigend is, is het fijn om iemand te hebben met wie je alles kunt delen.”

Het leven in het AZC is niet gemakkelijk. Ze delen een slaapzaal met andere vrouwen, wat weinig privacy bied.

“Het is moeilijk om je eigen ruimte te hebben,” verteltNyah. “Maar we maken het gezellig met elkaar.” Ze proberen het beste te maken van hun situatie, ondanks de beperkingen.

Een van de grootste uitdagingen was het beperkte weekgeld dat ze ontvingen. Volgens de Regeling verstrekkingen asielzoekers en andere categorieën vreemdelingen 2005 (Rva) ontvangen asielzoekers een wekelijkse financiële toelage voor voedsel en andere persoonlijke uitgaven.

Voor een alleenstaande volwassene die zelf alle maaltijden verzorgt, bedraagt het eetgeld €58,24 per week. Daarnaast is er een vast bedrag van €14,87 per week voor kleding en andere persoonlijke uitgaven.

“Het is moeilijk om rond te komen,” aldus Loa. “Na het kopen van eten blijft er bijna niets over voor andere dingen.” Nyah voegt toe:

“We willen ook gewoon eens iets leuks voor onszelf kopen, zoals make-up of een parfum.” Loa en Nyah voelen dat de behoeften van jonge vrouwen niet voldoende worden erkend in het beleid.

“We zijn jong en willen er goed uitzien,” zegt Nyah. “Maar met dit geld kunnen we ons geen extraatjes veroorloven.”

Loa benadrukt: “Het lijkt alsof er geen rekening wordt gehouden met wat jonge vrouwen nodig hebben om zich goed te voelen.”

Ondanks de uitdagingen blijven Loa en Nyah hoopvol over hun toekomst in Nederland. Ze willen graag studeren, werken en een zelfstandig leven opbouwen. “We willen bijdragen aan de samenleving,” zegt Loa.

“Maar daarvoor hebben we wel de juiste ondersteuning nodig.” Nyah voegt toe: “Met meer mogelijkheden kunnen we echt iets van ons leven maken hier.”

Loa en Nyah hopen dat hun verhaal aandacht zal vestigen op de situatie van jonge vrouwen in asielzoekerscentra.

Ze pleiten voor een herziening van het beleid, zodat er meer rekening wordt gehouden met hun specifieke behoeften.

“We vragen niet om luxe,” zegt Nyah. “Alleen om de kans om onszelf te kunnen zijn en een toekomst op te bouwen.”

Hun vriendschap biedt hen kracht en steun in een moeilijke tijd. Samen blijven ze dromen van een betere toekomst in hun nieuwe thuisland.

CategorieAlgemeen Tagsasielzoekers weekgeld

Loa en Nyah niet blij met het asielzoekersbeleid: ‘Nederland faalt hier enorm in!’ Lees meer »

Minister Faber is op dreef en wil doorpakken: Het moet nog veel soberder!

Door Mischa P. / 15 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

In de Eerste Kamer is er opnieuw rumoer ontstaan rondom uitspraken van PVV-senator Marjolein Faber. Zij blijft bij haar standpunt dat de huidige invulling van dagbesteding voor asielzoekers eenvoudiger en minder kostbaar moet worden.

Volgens Faber zijn de voorzieningen binnen asielopvang vaak te uitgebreid en zouden ze simpeler kunnen – en moeten – worden ingericht.

“Er gaat op dit moment te veel belastinggeld naar luxe dagactiviteiten,” stelt Faber. Ze vindt dat Nederland op die manier onbedoeld aantrekkelijk wordt voor mensen die asiel willen aanvragen.

Haar voorstel is dan ook om de daginvulling soberder te maken, zodat de opvang minder uitnodigend wordt voor nieuwe instroom.

De visie van Faber stuit op flinke weerstand in de politiek. Vooral partijen aan de linkerkant van het spectrum vinden haar benadering te hard.

Zij wijzen erop dat een goede dagbesteding juist van groot belang is voor het welzijn van mensen in de opvang.

Als asielzoekers hele dagen niets omhanden hebben, kan dat leiden tot mentale problemen en gevoelens van uitzichtloosheid.

Daarnaast, zo benadrukken critici, helpt een zinvolle dagbesteding bij het leren van de taal, het opdoen van kennis over Nederlandse normen en het wennen aan de samenleving.

Denk aan taallessen, sport, creatieve bezigheden en vrijwilligerswerk. Deze activiteiten geven structuur aan de dag en dragen bij aan persoonlijke ontwikkeling en integratie.

Ook deskundigen onderstrepen het belang van dit soort programma’s. Niet alleen dragen ze bij aan de geestelijke gezondheid, ze bieden ook sociale voordelen.

Asielzoekers kunnen contact maken met elkaar, ervaringen delen en sociale banden opbouwen. Dit bevordert het welzijn binnen opvanglocaties en draagt bij aan een veilige en betrokken leefomgeving.

Toch laat Faber zich niet van haar standpunt afbrengen. Volgens haar is er onvoldoende aandacht voor de financiële kant van het verhaal.

Ze wijst erop dat de kosten voor dagbesteding flink oplopen en dat dit uiteindelijk betaald wordt door de Nederlandse belastingbetaler. Dat geld kan volgens haar beter besteed worden aan basisvoorzieningen en veiligheid.

Tegelijkertijd benadrukt ze dat haar pleidooi niet betekent dat mensen de hele dag niets meer mogen doen.

Faber wil dat er meer nadruk komt te liggen op praktische en nuttige taken binnen de opvanglocaties zelf. Zo noemt ze vrijwilligerswerk als een goed alternatief voor dure cursussen buitenshuis.

De discussie over dit onderwerp lijkt voorlopig nog niet ten einde. Waar de één vooral kijkt naar de kosten en de vraag of Nederland aantrekkelijk is voor nieuwe asielzoekers, kijkt de ander naar de menselijke kant: hoe houden we mensen gezond, actief en voorbereid op hun toekomst?

Wat vaststaat is dat dagbesteding binnen asielzoekerscentra een thema blijft waar politiek Den Haag zich voorlopig niet over uitgesproken heeft.

De komende weken zullen moeten uitwijzen of Faber’s ideeën op meer steun kunnen rekenen, of dat haar voorstel uiteindelijk van tafel verdwijnt.

CategorieAlgemeen Tagsasielzoekers marjolein faber

Minister Faber is op dreef en wil doorpakken: Het moet nog veel soberder! Lees meer »

Geld vinden en oprapen bij een pinautomaat kan riskant zijn: ‘wordt strenger bestraft’

Door Mischa P. / 15 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Is het acceptabel om geld dat je op straat vindt mee te nemen? De waarheid kan verrassend zijn. Lees verder om te ontdekken wat wel en niet als diefstal wordt beschouwd.

Stel je voor: tijdens een wandeling zie je een briefje van vijf euro op de grond liggen. Je voelt je gelukkig, maar is het eigenlijk wel toegestaan om het op te rapen?

Niet echt. Ook al ligt het geld op een openbare plek en lijkt het van niemand te zijn, juridisch gezien wordt het oppakken ervan beschouwd als diefstal.

Voormalig hoofdofficier van justitie Jan Wolter Wabeke bevestigt dat het oprapen van gevonden geld als een vorm van diefstal wordt beschouwd.

Maar wat moet je dan wel doen als je geld vindt? Veel mensen denken dat ze naar het politiebureau moeten gaan, maar dat is niet correct.

In plaats daarvan dien je aangifte te doen van het gevonden voorwerp bij de gemeente waar je het hebt gevonden. Bij het gemeenteloket krijg je de optie om het geld mee te nemen of in bewaring te geven.

Voor bedragen onder de 450 euro mag je het geld houden als de eigenaar het niet binnen drie maanden ophaalt. Voor bedragen boven de 450 euro geldt een bewaartermijn van een jaar.

Laten we eens nader bekijken wat de wet zegt over gevonden geld. Het vinden van geld bij een pinautomaat kan riskant zijn en is zelfs strafbaar geworden.

“Diefstal bij en via pinautomaten wordt nu strenger bestraft,” waarschuwt Wabeke. Je kunt een taakstraf of geldboete krijgen als je geld vindt bij een pinautomaat. Denk dus goed na voordat je dat tientje van de grond raapt!

CategorieAlgemeen Tagsgeld

Geld vinden en oprapen bij een pinautomaat kan riskant zijn: ‘wordt strenger bestraft’ Lees meer »

Asielzoeker Yaro weet wat hij wil: ‘Dat moeten ze regelen want dat is een taak voor vrouwen!’

Door Mischa P. / 15 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Een paar maanden geleden kwam Yaro aan in Nederland. Hij vluchtte uit zijn thuisland in Afrika, omdat het daar volgens hem niet meer veilig was.

“Ik had geen andere keuze,” zegt hij. “Mijn leven was in gevaar.” Yaro vertelt dat hij bewust voor Nederland heeft gekozen. Hij had goede dingen gehoord.

“Andere Afrikanen vertelden me dat Nederland een goed land is. Je krijgt een huis, geld, spullen… alles wat je nodig hebt. Daarom kwam ik hierheen.”

Maar inmiddels is Yaro teleurgesteld. Hij had andere verwachtingen. “Wat ik hoorde, klopt niet,” zegt hij boos.

“Ze zeiden dat ik direct een eigen huis zou krijgen. Nu moet ik met zeven anderen een kamer delen. Dat is geen manier van leven.”

Yaro verblijft nu in een asielzoekerscentrum (AZC). Hij slaapt in een stapelbed, deelt de badkamer en de keuken met anderen.

Hij vindt dat niet eerlijk. “Ik ben gevlucht uit een moeilijke situatie. Dan verwacht ik ook dat ik geholpen word. Waarom duurt alles zo lang hier?”

Hij begrijpt niet waarom hij moet wachten. “Ik ben hier nu al maanden. Nog steeds geen huis. Geen privacy. Geen rust. En dat beetje geld per week? Daar kun je bijna niks mee kopen.”

Volgens Yaro is Nederland hem dit allemaal verschuldigd. “Ik heb alles achtergelaten. Mijn familie, mijn werk, mijn spullen. Het minste wat Nederland kan doen, is mij een huis geven.”

”Een compleet huis, met meubels, een tv, een bed en een bank. En iemand die voor me kookt en schoonmaakt. Want dat is een taak voor vrouwen, niet voor mij.”

Die laatste uitspraak zorgt soms voor ongemak bij de mensen om hem heen. Medewerkers in het AZC proberen hem duidelijk te maken dat iedereen hier zijn eigen verantwoordelijkheid heeft.

Maar Yaro vindt dat moeilijk te accepteren. “Bij ons is het anders,” zegt hij. “In mijn cultuur doen vrouwen het huishouden. Ik vind niet dat ik moet schoonmaken of koken.”

Zijn woorden roepen gemengde reacties op. Sommige mensen in het centrum begrijpen zijn frustratie. Anderen vinden dat hij onrealistische verwachtingen heeft. Een begeleider vertelt:

“We horen vaker dat nieuwkomers een ander beeld hebben van Nederland. Ze denken dat alles hier vanzelf gaat. Maar dat is niet zo. Iedereen moet zijn best doen, ook als je nieuw bent.”

Yaro wil graag werken, zegt hij. “Ik wil geld verdienen, een goed leven opbouwen. Maar ik krijg nog geen toestemming om te werken. Dus zit ik de hele dag te wachten. Dat maakt me boos.”

Toch zijn er ook dingen die hij waardeert. “Nederland is veilig,” geeft hij toe. “Ik hoef hier niet bang te zijn. Dat is belangrijk. Maar ik hoop dat de rest ook snel beter wordt.”

Op de vraag wat hij nu het liefst wil, zegt Yaro zonder twijfel: “Een eigen huis. Alleen. En hulp in huis. Dat is wat mij verteld is.”

Voor nu blijft Yaro wachten. Op een huis, op rust, op een toekomst. “Ik ben hier gekomen voor een beter leven,” zegt hij. “Ik hoop dat dat nog steeds mogelijk is.”

CategorieAlgemeen Tagsasielzoeker

Asielzoeker Yaro weet wat hij wil: ‘Dat moeten ze regelen want dat is een taak voor vrouwen!’ Lees meer »

Khalid en Dounia niet blij met buren:

Door Mischa P. / 15 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Khalid en Dounia wonen samen met hun kinderen van 5 en 7 jaar in een rijtjeswoning in een gezellige en kindvriendelijke buurt.

“Het is een heerlijke wijk,” vertelt ze. “Veel groen, het winkelcentrum op loopafstand, dus wat wil je nog meer?”

Ze geniet van het leven in de buurt. Maar sinds acht maanden is er iets veranderd. Er zijn nieuwe buren komen wonen: een jong stel met twee katten.

“In het begin leek het allemaal prima,” zegt Dounia. “Ze zijn vriendelijk en hun katten bleven binnen. Maar sinds vijf weken mogen die katten naar buiten, en dat vinden wij helemaal niet leuk.”

Dounia en haar man hebben een achtertuin vol bloemen, planten en struiken. “We zijn er altijd druk mee, maar het is de moeite waard. Nog even en dan staat alles weer in bloei.”

Maar juist die mooie tuin trekt de katten van de buren aan. “Zelf hebben ze alleen maar tegels in hun achtertuin,” legt Dounia uit. “Dat vinden die katten natuurlijk niet interessant.”

Ze heeft de katten al meerdere keren in haar tuin gezien. “Ik zie ze in de aarde graven. Zodra ik op het raam tik, gaan ze er als een speer vandoor.”

En het is niet alleen graven. Elke dag vindt ze kattendrollen tussen haar bloemen. “Ik vind het smerig,” zegt ze met een frons. “Mijn tuin is verdorie geen openbaar toilet!”

Khalid besloot het gesprek aan te gaan met de buren. Maar dat liep niet zoals ze hoopte. “Ze zeiden dat we zelf maar een oplossing moeten bedenken,” vertelt hij verontwaardigd.

“Binnenhouden gaan ze de katten niet doen, want bij hun vorige woning mochten ze ook naar buiten.”

Khalid schudt zijn hoofd. “Het is toch te absurd voor woorden dat wij meerdere malen per dag hun ontlasting moeten opruimen?”

Ze hebben al van alles geprobeerd. Stokjes met citroengeur in de grond gestoken, scherpe dennenappels neergelegd, zelfs kattenschrik gekocht bij het tuincentrum.

“Maar niets helpt echt,” zegt ze zuchtend. Ze vindt het vooral vervelend dat het probleem niet serieus genomen wordt.

“Wij doen ons best om van onze tuin een mooie plek te maken. En dan lopen die katten er zomaar doorheen, alsof het hun speeltuin is.”

Toch wil het stel het liefst dat dit zonder ruzie opgelost wordt. “We wonen naast elkaar, dus je wil het goed houden,” zegt ze. “Maar het is lastig als je het gevoel hebt dat je niet wordt gehoord.”

Ze hoopt dat de buren alsnog zullen inzien dat hun katten voor overlast zorgen. “We willen helemaal geen grote problemen,” zegt Khalid. “Maar een beetje respect voor elkaars plek, dat mag toch wel?”

Tot die tijd blijft ze opletten. Elke ochtend loopt ze een rondje door de tuin, op zoek naar nieuwe sporen van bezoek. En als ze weer iets vindt? Dan zucht ze diep, pakt haar schepje, en hoopt dat het ooit stopt.

CategorieAlgemeen Tagsburen katten overlast

Khalid en Dounia niet blij met buren: Lees meer »

Benjamin verbaast zich over Nederlanders: ‘Je krijgt vaak deze subtiele boodschap’

Door Mischa P. / 15 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Benjamin leeft inmiddels al een aantal jaren in Nederland en is dan ook aardig gewend aan het leven in ons kleine landje.

Hij heeft lieve ouders, goede vrienden, zit op een leuke school en heeft een leuk bijbaantje. Met een lach staat hij op en met een lach gaat hij naar bed.

“Ja, ik ben moslim en mijn moeder en zusjes dragen een hoofddoek,” zegt hij met een glimlach. “Maar wij zijn net zoals een ieder ander.” Het verbaast hem soms hoe mensen nog steeds denken in hokjes.

Voor Benjamin maakt het niet uit of iemand gelooft of niet, of iemand een donkere of lichte huid heeft. “Iedereen is uniek op zijn of haar eigen manier. En juist dat maakt het leven zo boeiend.”

Thuis bij Benjamin is het altijd een gezellige drukte. Zijn moeder kookt met liefde voor een leger, zelfs als er maar drie mensen aan tafel zitten.

“Je weet nooit wie er mee-eet,” zegt zijn moeder dan, terwijl de dampende schalen couscous en harira op tafel kwamen. Er word gelachen, gedeeld, gediscussieerd – met liefde als vaste smaakmaker.

“Bij ons thuis is er altijd eten in overvloed,” zegt hij vaak tegen haar zijn Nederlandse collega’s en vrienden. “Iedereen kan blijven om te eten, ongeacht of je toevallig langsloopt of niet.”

Hij moet toch wel lachen als hij denkt aan hoeveel dingen in de Nederlandse cultuur heel anders gaat dan dat hij gewend is.

“Bij Nederlanders krijg je vaak toch wel de subtiele boodschap: ‘Wij gaan zo eten…’ Dan weet je: tijd om te vertrekken.”

“Het zijn van die kleine verschillen, maar ze zeggen veel over hoe we naar gastvrijheid kijken.” Hij lacht hardop terwijl hij aan het uienverhaal denkt.

Nog niet zo lang geleden kwam een buurvrouw aan het einde van de dag vragen of zijn moeder toevllig een ui voor haar had. “Als onze buurvrouw komt vragen om een ui, dan krijgt ze er zes.”

“Voor ons is dat normaal. Maar als wij een ui vragen aan een Nederlandse buurvrouw, dan krijgen we er eentje. En de volgende dag hoor je: ‘Vergeet niet een ui terug te brengen, hè?’”

Benjamin vind het bijzonder, hoe cultuur zich uit in de kleinste gebaren. Niet goed of fout, gewoon anders. Ze is nieuwsgierig naar andere gewoontes, andere manieren van denken. Dat maakte haar rijker, vind ze.

CategorieAlgemeen Tagscultuur

Benjamin verbaast zich over Nederlanders: ‘Je krijgt vaak deze subtiele boodschap’ Lees meer »

Bijzonder en ongebruikelijk gezinsleven: ‘Ik ben moeder van twaalf knuffelberen’

Door Mischa P. / 15 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Christa, een 26-jarige vrouw uit Rockford, Illinois, leidt een bijzonder leven waarin ze haar 12 knuffels behandelt alsof het haar eigen kinderen zijn.

Deze ongebruikelijke manier van leven heeft op het internet veel verbazing gewekt, gezien de zorg en affectie die Christa aan haar knuffels besteedt.

Voor Christa beginnen haar dagen net als die van elke andere moeder: met het verzorgen en aankleden van haar ‘kinderen’.

Ze neemt haar knuffels mee op al haar uitjes, of dat nu naar de winkel is of naar het park, en waakt ervoor dat ze nooit alleen zijn.

Deze knuffels zijn voor Christa meer dan speelgoed; ze zijn een essentieel deel van haar gezinsleven. De achterliggende reden voor Christa’s gedrag is diep emotioneel.

Door medische complicaties is het voor haar onmogelijk om zelf kinderen te krijgen, wat ertoe heeft geleid dat ze haar moederlijke gevoelens op haar knuffels projecteert.

Dit geeft haar troost en voldoet aan haar behoefte aan moederlijke liefde. Ondanks het comfort dat de knuffels haar bieden, heeft Christa’s levensstijl ook negatieve kanten.

Ze is werkloos en afhankelijk van financiële steun van haar familie. Haar keuze om haar leven zo in te richten zorgt voor onbegrip en bezorgdheid bij haar vriend Brian en haar naasten, die vrezen voor haar sociale isolement.

Een opmerkelijk aspect van Christa’s verhaal is dat haar toewijding aan de knuffels een vervanging is voor een eerdere verslaving aan dr*gs.

Nu bijna twee jaar nuchter, lijkt de zorg voor de knuffels een veiligere manier voor haar om met haar verslavingsgevoeligheid om te gaan.

Elk van de knuffels heeft een eigen naam en persoonlijkheid, wat de diepte van Christa’s band met hen weerspiegelt.

Hoewel deze unieke levenswijze haar comfort biedt, heeft het ook een aanzienlijke impact op haar sociale relaties.

Haar vrienden en familie maken zich zorgen en voelen zich ongemakkelijk bij haar keuzes, en moedigen haar aan professionele hulp te zoeken.

Christa is zich bewust van de noodzaak om veranderingen in haar leven door te voeren, erkennend dat de knuffels comfort bieden, maar ook een hindernis vormen voor haar persoonlijke groei en sociale interactie.

Christa’s verhaal is een fascinerende blik op de complexiteit van menselijke emoties en de creatieve manieren waarop mensen hun innerlijke strijd aangaan.

CategorieAlgemeen Tagsberen levensstijl

Bijzonder en ongebruikelijk gezinsleven: ‘Ik ben moeder van twaalf knuffelberen’ Lees meer »

Omid en Zahra niet blij met Nederland: ‘We worden er nou niet bepaald beter op!’

Door Mischa P. / 14 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Omid en Zahra wonen inmiddels al een paar jaar in Nederland. Anderhalf jaar geleden kregen ze via de gemeente een woning toegewezen, een klein huisje in een rustige wijk.

Samen met hun tweejarige zoontje proberen ze daar een nieuw leven op te bouwen. Maar makkelijk gaat dat niet. Het stel leeft van een bijstandsuitkering, en die blijkt in hun ogen verre van genoeg.

“We doen echt ons best om hier iets van te maken,” zegt Omid. Hij zit op de bank terwijl zijn zoontje vrolijk met een speelgoedautootje rondrijdt op de vloer.

“Maar het is gewoon niet genoeg. Alles is hier duur, veel duurder dan we hadden gedacht.” Zahra knikt instemmend.

“Elke maand is het weer stress. We betalen de huur, de zorgverzekering, de boodschappen… en dan is het geld bijna op. Er blijft niks over voor andere dingen.”

Ze kijkt om zich heen naar de kale muren van hun huis. “We willen zo graag het huis opknappen. Een likje verf, misschien een nieuwe vloer. Maar dat kunnen we niet betalen.”

Het stel vindt het moeilijk om te begrijpen waarom de ondersteuning zo beperkt is. “In ons thuisland is alles veel goedkoper,” legt Omid uit.

“Je huurt daar een groot huis voor veel minder geld. Hier betalen we veel voor een klein huis en dan blijft er bijna niks over.”

Volgens Omid is het niet zo dat hij niet wíl werken. “Ik ben bezig met de taal en ik wil echt een baan,” benadrukt hij.

“Maar het gaat allemaal langzaam. Je moet eerst cursussen volgen, wachten op goedkeuring, solliciteren… het duurt lang. En ondertussen moet je wel leven.”

Zahra vult aan: “We zijn dankbaar dat we hier een kans krijgen. Echt waar. Maar soms voelt het alsof we vergeten worden. We willen niet zeuren, maar het is gewoon zwaar.”

De frustratie is vooral groot omdat het stel merkt dat ze weinig vooruitgang boeken. “Elke maand voelt hetzelfde,” zegt Elias.

“Rekeningen betalen, boodschappen doen, en dan is het geld weer op. We kunnen niks opzij zetten. Geen spaargeld, geen leuke dingen.”

Toch proberen ze er het beste van te maken voor hun zoontje. “We willen dat hij gelukkig opgroeit. We nemen hem mee naar de speeltuin, lezen boekjes met hem, zingen liedjes,” vertelt Zahra met een glimlach.

“Maar het zou fijn zijn als we hem ook eens iets extra’s konden geven. Een dagje uit bijvoorbeeld.” Omid hoopt op betere tijden.

“Misschien komt er een moment dat ik werk kan vinden, dat we iets kunnen opbouwen. Maar voor nu… het is moeilijk.”

”En eerlijk gezegd: ik vind het schandalig dat mensen in een rijk land als Nederland met zo weinig moeten rondkomen.”

Het stel hoopt dat hun verhaal gehoord wordt. “We vragen niet om luxe,” zegt Zahra. “We willen gewoon een menswaardig bestaan. Meer niet.”

CategorieAlgemeen Tagsnederland vluchteling

Omid en Zahra niet blij met Nederland: ‘We worden er nou niet bepaald beter op!’ Lees meer »

Bert en Sonja bezochten voor eerste keer All You Can Eat restaurant: ‘Zijn geschrokken!’

Door Mischa P. / 14 mei 2025

Algemeen

Kies nummer 3 van deze excerpts en geef deze weer zonder het nummer

Sonja en Bert waren vorige maand 40 jaar getrouwd. Een bijzondere mijlpaal, vonden ze zelf ook. “Dat moet gevierd worden,” zei Bert met een glimlach.

Hun kinderen dachten er precies zo over. “Mam, pap, wij trakteren jullie op een avondje uit eten,” zei hun dochter Laura enthousiast.

Sonja was blij verrast. “Wat een lief gebaar! Maar dan wil ik wel ergens eten waar we nog nooit zijn geweest.”

Een paar weken daarvoor had Sonja koffie gedronken met haar vriendin Annie. Die vertelde haar over een all you can eat-restaurant.

“Je betaalt één prijs en kunt dan alles eten wat je maar wilt,” zei Annie. “Het is echt heerlijk! Er is wok, grill, sushi, toetjes… alles!”

Sonja had er wel eens van gehoord, maar nog nooit zelf zo’n restaurant bezocht. “Zou dat iets voor ons zijn?” vroeg ze zich hardop af.

Bert trok zijn wenkbrauwen op. “Tja, ik ben meer van gewoon een biefstukje met aardappels. Maar ach, laten we het proberen. Voor één keer.”

Afgelopen weekend was het zover. Ze gingen met zijn allen: Sonja en Bert, hun twee kinderen Laura en Peter, en hun vijf kleinkinderen.

Bij de ingang werden ze vriendelijk begroet door een jonge medewerkster. “Welkom! Kom maar mee, dan wijs ik jullie tafel aan.”

Ze liepen langs lange rijen tafels, grote buffetten en druk pratende mensen. “Wat een ruimte,” fluisterde Sonja tegen Bert. “Het lijkt wel een kleine fabriek.”

De medewerkster legde uit hoe alles werkte. “U kunt zelf eten pakken bij de verschillende buffetten. Hier is de wok, daar de grill, en verderop vindt u de sushi en de toetjes. U mag zo vaak terugkomen als u wilt.”

“Goh,” zei Bert, terwijl hij om zich heen keek, “dat is even wat anders dan ons stamrestaurant.” Toen ze eenmaal zaten, liepen de kinderen meteen enthousiast naar het buffet.

Ze gingen allemaal eten halen. Sonja koos voor wat gebakken garnalen, groenten uit de wok en een stukje kip. Bert hield het op een biefstukje van de grill en wat frietjes.

Het eten was lekker, dat moesten ze toegeven. “Deze kip is echt mals,” zei Sonja tevreden. “En die saus is ook heerlijk.” Bert knikte. “Ja, niet slecht. Alleen moet je wel veel lopen.”

Toch konden ze niet echt ontspannen. Er waren veel mensen. Aan bijna elke tafel zaten gezinnen met kinderen.

Overal werd gepraat, gelachen en soms geschreeuwd. Een jongetje rende langs hun tafel en stootte bijna tegen Bert aan.

Sonja keek om zich heen. “Het eten is prima, maar de sfeer… het is wel erg druk. Ik mis een beetje gezelligheid.” Bert knikte. “Ik ook. Het voelt niet echt als een feestje.”

Na het hoofdgerecht gingen de kinderen meteen op zoek naar het toetjesbuffet. Chocoladefonteinen, ijs, gebakjes en snoep – het leek wel een droom voor de kleintjes. “Oma, moet je dit zien!” riep de jongste, terwijl hij zijn bordje vol schepte met spekjes en slagroom.

Sonja glimlachte, maar zuchtte ook even. “Voor de kinderen is het natuurlijk geweldig. Maar voor ons hoeft het niet meer.”

Toen ze na twee uur weer naar buiten liepen, zei Laura: “Nou, dat was eens iets anders, toch?” “Zeker,” zei Bert. “We hebben lekker gegeten. En het was fijn om met jullie allemaal te zijn.”

“Maar,” voegde Sonja eraan toe, “de volgende keer liever iets rustigers. Een klein, knus restaurantje. Waar we elkaar kunnen verstaan zonder te schreeuwen.”

Iedereen lachte. “Afgesproken,” zei Peter. “De volgende keer zoeken wij iets uit met wat minder lawaai.” Sonja kneep in Berts hand. “Toch blij dat we zijn gegaan. Het is goed om nieuwe dingen te proberen.”

CategorieAlgemeen Tagsall you can eat restaurant

Bert en Sonja bezochten voor eerste keer All You Can Eat restaurant: ‘Zijn geschrokken!’ Lees meer »