In een gezellig huisje aan de rand van het dorp woont Aagje, een energieke vrouw van 82 jaar. Haar grijze haren zitten altijd keurig opgestoken en haar ogen stralen nog steeds dezelfde vitaliteit van vroeger.
Achter die glinsterende ogen schuilt echter een diepgeworteld gevoel van eenzaamheid. “Mijn kinderen hebben het erg druk en komen niet meer langs,” deelt Aagje met een treurige glimlach.
Met een brok in haar keel praat Aagje over haar kinderen. “Ik begrijp het wel, ze hebben allemaal hun eigen leven, werk en gezinnen. Maar het doet toch pijn.”
Aagje heeft drie kinderen: Karin, Mark en Lisette. Karin, de oudste, is een succesvolle advocaat in Amsterdam. Mark werkt als IT-specialist en reist de hele wereld over voor zijn werk.
Lisette, de jongste, heeft drie kleine kinderen en een drukke baan als verpleegkundige. “Vroeger hadden we zo’n hechte band,” herinnert Aagje zich.
“Karin en ik bakten altijd samen koekjes. Mark hielp me in de tuin, en Lisette zat altijd op schoot en wilde verhaaltjes horen.”
Momenteel lijken die tijden ver achter haar te liggen.“Karin belt me af en toe, maar het is altijd kort en bondig. Mark stuurt soms een berichtje vanuit het buitenland.”
“Lisette bezoekt me nog regelmatig, maar ook zij heeft het erg druk met werk en de kinderen. Ze zijn altijd bezig met sport, school en vriendjes,” onthult Aagje terwijl ze naar een gezinsfoto op de schouw kijkt.
In haar woonkamer hangen foto’s van vrolijke gebeurtenissen: vakanties, verjaardagen en feestdagen. “Dit was bij Karin’s dertigste verjaardag,” wijst Aagje naar een foto.
“We hielden een groot feest in de tuin. Iedereen was er, zelfs de buren. Nu is het huis zo stil.” Voor Aagje lijken de dagen steeds langer te worden.
“Ik probeer mezelf bezig te houden. Ik lees veel, neem deel aan activiteiten in het buurthuis en heb een kleine moestuin. Toch voelt het anders. Het huis is zo stil zonder hun gelach en gesprekken.” Met een diepe zucht zegt ze: “Ik mis ze zo erg.”
Aagje heeft geprobeerd met Karin te praten over haar eenzaamheid. “Ik heb haar verteld dat ik haar mis, maar ze zegt altijd dat ze het zo druk heeft.
“Ik wil geen last zijn, begrijp je?”
“Maar soms voel ik me zo vergeten.” Aagje veegt een traan weg. “Ik hou van mijn kinderen, maar ik wou dat ze begrepen hoeveel hun aanwezigheid voor me betekent.”
Vertellend over een zondagmiddag enkele maanden geleden toen Lisette met haar kinderen op bezoek kwam.
“Het was een chaos, maar een heerlijke chaos. De kinderen renden rond in de tuin, en we hebben samen geluncht. Dat soort dagen zijn goud waard voor mij. Maar ze zijn zo zeldzaam geworden.”
Desondanks voelt Aagje zich vaak eenzaam ondanks haar inspanningen om actief en betrokken te blijven. “Ik heb vrienden verloren de laatste jaren, dat hoort er nu eenmaal bij op mijn leeftijd. Maar het is moeilijk om nieuwe mensen te ontmoeten en vriendschappen te sluiten als je ouder bent.”
Naar steun bij haar buurvrouw, Marjan, die in dezelfde situatie verkeert. “We drinken elke woensdagmiddag samen koffie.”
“Marjan begrijpt hoe het voelt om je eenzaam te voelen. Haar kinderen wonen ook ver weg. We steunen elkaar, en”
In een knus huisje aan de rand van het dorp woont Aagje, een levendige vrouw van 82 jaar. Haar grijze “dat helpt.”
Toch blijft Aagje hoopvol ondanks alles. Onlangs heeft ze besloten een brief aan haar kinderen te schrijven, met de gedachte dat ze mogelijk hun prioriteiten zouden herzien. Ze zegt zacht, “Ik wil niet klagen, maar ik wil dat ze weten hoe ik me voel.”
“Ik heb geschreven over onze mooie herinneringen en hoeveel ze voor me betekenen. Misschien zullen ze dan beseffen hoe belangrijk die momenten voor mij zijn.”
Ze sluit de deur van haar huisje en begeeft zich naar de tuin, waar de bloemen volop bloeien. Ze glimlacht en zegt, “De tuin brengt me rust. Het lijkt alsof de bloemen me gezelschap houden.”
Tijdens haar wandeling tussen de bloemen lijkt Aagje even al haar zorgen te vergeten. Ze besluit, “Eenzaamheid is moeilijk. Zolang er hoop is, blijf ik geloven dat mijn kinderen de weg naar huis zullen vinden.”
