De ochtend waar Els vol enthousiasme naar de manege ging, verliep anders dan verwacht. Al jarenlang was paardrijden voor haar niet zomaar een hobby; het was haar manier om te ontspannen en even te ontsnappen aan de dagelijkse drukte.
Bij aankomst voelde ze onmiddellijk dat er iets aan de hand was. Ze werd gevraagd om apart te komen voor een gesprek met een van de medewerkers. De mededeling die daarop volgde, kwam als een verrassing.
Met serieuze bewoordingen werd uitgelegd dat Els niet meer mocht paardrijden. De woorden “Het spijt ons, maar we moeten je vragen om te stoppen vanwege je gewicht,” raakten haar diep en onverwacht.
Verwarring overheerste en Els vroeg om verduidelijking, waarop de manager antwoordde: “We willen voorkomen dat ze overbelast raken,”. Deze opmerking kwam hard aan.
Els, die altijd goed voor de paarden had gezorgd en hun welzijn hoog in het vaandel had staan, dacht: “Alsof ik de paarden iets aandoe,” terwijl ze haar emoties probeerde te beheersen.
Ze voelde zich verslagen en opperde mogelijkheden zoals het berijden van een groter paard of een ander zadel, echter zonder resultaat. De manager stond op zijn standpunt: geen uitzonderingen.
Nadat het gesprek was afgerond, bleef Els nog even bij haar favoriete paard staan. Het besef dat ze niet langer kon rijden, bracht haar tot intense droefheid. “Mijn grootste passie wordt mij ontnomen,” vertelde ze later geëmotioneerd.
Paardrijden was voor Els niet zomaar een hobby; het was een manier om te ontspannen en vrij te voelen. Ze hoopte op begrip en mogelijke oplossingen, maar voelde zich teleurgesteld.
“Er is niet eens een kans geboden,” zei ze gefrustreerd. Het afscheid van de manege betekende niet alleen het verlies van haar geliefde hobby, maar ook het verbreken van haar langdurige connectie met de gemeenschap. Haar rijvrienden waren ineens mijlenver weg.
Haar gewicht leek nu zelfs haar favoriete bezigheid te beïnvloeden.
De confrontatie met de obstakels in haar weg was een harde realiteit om te accepteren.
Met verdriet sprak ze, “Ik snap dat ze naar de paarden moeten kijken, maar het voelt zo oneerlijk. Het voelt alsof ik als persoon niet meer meetel.”
De gevoelens van afwijzing bleven hangen en ze wist dat het nog geruime tijd zou duren voordat ze dit zou verwerken. Ondanks het verdriet is Els vastbesloten om niet op te geven.
Zij verklaarde vol overtuiging, “Ik wil gewoon weer kunnen doen wat ik het liefste doe.” Voor nu blijft het gemis groot, maar ze hoopt dat er ooit een manier komt om terug te keren naar haar passie.
1. De manege vindt haar te zwaar om te laten paardrijden….
2. Haar wereld is ingestort na de woorden van de manege!
3. Ze heeft het idee dat ze als persoon niet meer meetelt.
4. Naar eigen zeggen voelt het heel erg oneerlijk…
5. De manege wilt voorkomen dat de paarden gebukt gaan door haar gewicht.
