Marie, die 81 jaar is, woont alleen in een rustig dorp en begint steeds meer de eenzaamheid te voelen die haar dagelijks leven beïnvloedt.
Haar vier kinderen, die inmiddels volwassen zijn en hun eigen gezinnen hebben, betekenen veel voor haar, maar ze hebben weinig contact.
“Mijn kinderen bellen alleen wanneer ze iets nodig hebben,”
Marie heeft haar leven gewijd aan haar gezin, of het nu ging om het repareren van kleding of oppassen op haar kleinkinderen, ze stond altijd klaar. Haar huis was ooit vol leven met kinderen en de geur van versgebakken koekjes, maar nu is het stil. Hoewel ze begrip heeft voor het drukke leven van haar kinderen, mist ze de spontane gesprekken en het delen van herinneringen. Ervaart Marie pijn doordat telefoontjes vaak enkel plaatsvinden wanneer haar hulp nodig is, terwijl contact zoeken vanuit haar kant vaak kort en haastig verloopt. Keert ze in zichzelf en voelt ze zich soms afgewezen, ondanks begrip voor de drukte in hun levens. Vult ze haar dagen met lezen, puzzelen en wandelen om de stilte in huis te verzachten, maar de leegte blijft voelbaar. Wenst Marie haar kinderen niet tot last te zijn met haar gevoelens van eenzaamheid, maar verlangt ze naar het besef dat ze nog steeds een belangrijke plaats in hun leven inneemt. Vraagt ze zich af of deze eenzaamheid haar toekomst bepaalt, terwijl ze afleiding zoekt in activiteiten zoals tuinieren en bakken. Vol verlangen kijkt ze uit naar meer onverwachte momenten van connectie met haar kinderen. De herinnering aan het warme huis van weleer , waar liefde altijd heerste, voedt haar hunkering naar oprechte aandacht en diepe connectie.
1. Marie wil haar kinderen niet belasten met haar gevoelens van eenzaamheid.
2. Ze verlangt naar de spontane gesprekken en het delen van herinneringen.
3. Telefoontjes die alleen komen wanneer ze hulp nodig hebben, doen haar pijn.
4. Als zij de initiatiefneemster van gesprekken is, verlopen die haastig…
5. Het is hartverscheurend…
