Els, een moeder van 38, kreeg recentelijk veel reacties toen ze haar kind een kus op de mond gaf. Wat voor haar een normaal en liefdevol gebaar was, riep bij anderen kritiek op.
Dit deed Els nadenken over de verschillende manieren waarop ouders genegenheid tonen en hoe dit wordt geïnterpreteerd door anderen.
Els deelt in een openhartig gesprek: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus, zoals altijd.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els was deze reactie verrassend. Ze is opgegroeid in een gezin waar fysieke genegenheid normaal was.
“Ik kan me niet anders
Herinnerd wordt eraan dat haar ouders, zelfs in latere jaren, haar en haar broers kusten. Op de mond, op de wang, het maakte niet uit. Voor hen was dat normaal,” vertelt ze.
“Het tonen van liefde was niet iets om over na te denken. Het was gewoon wie wij waren als gezin.” Desalniettemin merkte Els op dat niet iedereen in haar omgeving er hetzelfde over dacht.
De reacties van mensen deden haar beseffen dat er verschillende opvattingen bestonden over hoe ouders liefde aan hun kinderen toonden, vooral als het ging om fysieke uitingen zoals een kus op de mond.
Sommige mensen hadden praktische bezwaren. “Er waren zelfs mensen die zeiden dat het ‘niet hygiënisch’ was of dat het ‘ongezond’ zou zijn voor mijn kind. Dat vond ik vreemd,” zegt Els met enige verwarring.
“Ik ben haar moeder. Ik zorg voor haar, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond ineens iets verkeerds zijn?”
De negatieve reacties brachten haar aan het twijfelen, en Els begon zich af te vragen waarom haar onschuldige gebaar zulke sterke reacties opriep.
Een besef ontstond. Wat voor Els normaal is, kan voor anderen ongemakkelijk zijn. “Het is essentieel om culturele verschillen te begrijpen,” zegt ze.
“In diverse culturen wordt het anders geïnterpreteerd. Wat normaal is voor de één, kan door de ander als ongepast worden gezien. Ik was verrast om te ontdekken dat mijn directe kring hier zo’n uitgesproken mening over had.”
Tijdens haar conversaties met vrienden ontdekte Els dat zij het gebaar als “ongepast” beschouwden. “Ze gaven aan het ongemakkelijk te vinden omdat het ‘zo niet hoort’.”
”Maar wie bepaalt eigenlijk wat ‘hoort’ en wat niet als het gaat om het uiten van liefde voor je kind?”
“Voor mijn dochter is die kus een symbool van veiligheid en liefde. Waarom zou ik haar dat ontzeggen puur omdat anderen er ongemakkelijk van worden?”
Els nam het besluit om haar kennis over dit onderwerp te vergroten.
Er is een grote verscheidenheid aan meningen over kussen op de mond.
Voor sommige ouders is het een gebruikelijke vorm van genegenheid, terwijl anderen het ongepast vinden, vooral als kinderen ouder worden.
Zelfs deskundigen wijzen op het belang van voorzichtigheid bij dergelijke handelingen, omdat het voor verwarring kan zorgen bij kinderen met betrekking tot hun relaties met anderen.
“Ik waardeer de intentie van mensen om me bewust te maken van de impact van mijn daden,” vertelt Els.
“Maar uiteindelijk ken ik mijn kind het beste. Ik begrijp wat voor haar werkt en waar ze zich prettig bij voelt.”
Met een glimlach vermeldt ze dat haar dochter nog steeds elke dag naar haar toe komt voor die kus. “Dat spreekt voor mij boekdelen.”
Ondanks de snelheid waarmee mensen oordelen vellen over persoonlijke opvoedingskeuzes, verbaast Els zich hierover. Ze zegt: “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden.”
Ze benadrukt: “Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
Na van gedachten te zijn veranderd door de situatie, laat Els zich niet beïnvloeden door de kritiek. Vastbesloten zegt ze: “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon.”
Zij benadrukt: “Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Els is dankzij deze ervaring bewuster geworden van haar eigen opvoedingsstijl en heeft haar vertrouwen in haar intuïtie versterkt. Met een glimlach concludeert ze: “Ouderschap is geen eenheidsworst. En dat is oké.”
