Recentelijk heeft Els, een 38-jarige moeder, diverse reacties ontvangen nadat ze haar kind een kus op de mond gaf. Wat voor haar een normaal en liefdevol gebaar was, bleek voor anderen ongepast te zijn.
Dit incident heeft haar aan het denken gezet over de verscheidene manieren waarop ouders hun genegenheid uiten en hoe anderen hierop reageren.
In een openhartig gesprek verklaart Els: “Het was iets waar ik niet eens bij stilstond. Mijn kind kwam naar me toe, ik boog voorover en gaf een kus. Zoals ik dat altijd doe.”
”Maar toen ik om me heen keek, zag ik de reacties. Sommige mensen keken weg, anderen fronsten hun wenkbrauwen. Ik kreeg zelfs later van een paar vrienden te horen dat ze het ongemakkelijk vonden.”
Voor Els was deze reactie verrassend. Ze groeide op in een familie waar fysieke genegenheid heel normaal was.
Volgens Els maakten haar broers er geen probleem van om elkaar te kussen, hetzij op de mond of op de wang. “Dat was normaal voor ons,” vertelt ze.
“Liefde tonen was voor ons een tweede natuur, zonder er veel over na te denken. Het was gewoon een weerspiegeling van ons gezin,” legt Els uit. Hoewel ze opmerkte dat niet iedereen in haar omgeving er hetzelfde over dacht.
De reacties van anderen deden Els realiseren dat er diverse opvattingen bestaan over hoe ouders genegenheid aan hun kinderen tonen, vooral wanneer het gaat om fysieke genegenheid zoals een kus op de mond.
Sommige mensen uitte praktische bezwaren. “Sommige mensen beweerden zelfs dat het ‘niet hygiënisch’ was of dat het ‘ongezond’ zou zijn voor mijn kind. Dit vond ik nogal vreemd,” deelt Els met enige verbazing.
“Ik ben de moeder. Ik zorg voor mijn kind, ik houd van haar. Waarom zou een kus op de mond dan opeens verkeerd zijn?“
De negatieve reacties brachten haar aan het twijfelen, en Els begon zich af te vragen waarom haar onschuldige gebaar zulke sterke reacties opriep.
Een besef was gekomen dat wat voor iemand normaal lijkt, voor anderen mogelijk ongemakkelijk is. Els erkent: “Ik begrijp dat er culturele verschillen zijn.”
Over het gebaar zegt ze: “In bepaalde culturen wordt dit als normaal beschouwd, terwijl het in andere wordt vermeden. Maar ik had niet verwacht dat mensen in mijn nabije kring er zo’n sterke mening over zouden hebben.”
Tijdens conversaties met haar vrienden kreeg ze te horen dat zij het gebaar als “ongepast” beschouwden. Els deelt: “Ze vertelden me dat ze het ongemakkelijk vonden omdat het ‘niet gebruikelijk’ is.”
Vragend: “Maar wat betekent dat precies? Wie bepaalt wat passend is in de manier waarop je genegenheid toont aan je kind?”
Els besloot meer over dit onderwerp te leren en ontdekte dat meningen over mond-kussen sterk verschillen.
Zij zegt: “Voor mijn dochter is een kus een teken van liefde en veiligheid. Waarom zou ik haar dat ontzeggen enkel omdat anderen zich er ongemakkelijk bij voelen?”
Er zijn verschillende perspectieven over dit onderwerp, omdat opvattingen kunnen…
Experts benadrukken dat voorzichtigheid geboden is vanwege de mogelijke affectieconfusie die het kan veroorzaken…
“Het is fijn dat mensen mijn intenties begrijpen en reflectie teweeg willen brengen omtrent mijn handelingen,” erkent Els.
“Maar ik ken mijn kind het beste en weet wat haar op haar gemak stelt,” benadrukt ze.
De moeder deelt dat de dagelijkse genegenheidsuiting van haar kind richting haar, haar nog steeds raakt. “Dat betekent veel voor me.”
Els uit verbazing over het snelle oordelen over opvoedingskeuzes: “Ik zou zelf nooit iemand vertellen hoe ze hun kind moeten opvoeden,” deelt ze.
“Wat voor de een werkt, werkt misschien niet voor de ander. Maar ik geloof sterk dat je als ouder moet doen wat voor jou en je kind goed voelt. Als dat betekent dat wij elkaar een kus op de mond geven, dan is dat zo.”
De situatie heeft Els aan het denken gezet maar ze laat zich niet beïnvloeden door kritiek: “Het is niet aan anderen om te bepalen hoe ik mijn kind liefde toon,” zegt ze vastberaden.
“Mijn kind weet dat ze geliefd is, en dat is voor mij het belangrijkste. Mensen mogen vinden wat ze willen, maar ik kies ervoor om trouw te blijven aan wat voor ons werkt.”
Els is zich nu meer bewust van haar opvoedingsstijl en haar vertrouwen in haar intuïtie is gesterkt: “Ouderschap is geen eenheidsworst,” concludeert ze met een glimlach. “En dat is oké.”
