35-jarige Roos, een alleenstaande moeder, heeft dagelijks moeite om financieel rond te komen, iets wat zeker niet eenvoudig is.
Ondanks haar parttime baan verdient ze net genoeg om de rekeningen te betalen en voor haar kinderen te zorgen.
Dit jaar staat er een schoolreisje gepland voor haar kinderen: haar zoon gaat naar een pretpark en haar dochter naar een natuurgebied.
De kosten per kind? Vijftig euro. Voor veel ouders lijkt dit geen probleem, maar voor Roos is het een behoorlijk bedrag.
In haar strakke budget is er nauwelijks ruimte voor extra’s zoals schoolreisjes. Ze kan zich nog herinneren hoe enthousiast haar kinderen waren toen ze over het uitje hoorden, maar nu vindt ze het moeilijk om hen opnieuw teleur te moeten stellen.
Roos zet alles op alles om haar kinderen te voorzien in hun behoeften, maar situaties zoals deze maken haar onzeker.
Terwijl ze overweegt of de school of andere ouders haar anders zouden beoordelen vanwege de onbetaalde kosten, heerst twijfel in haar gedachten.
Ondanks dat ze weet dat meerdere ouders in dezelfde situatie verkeren, ervaart ze vaak een gevoel van eenzaamheid.
Overwegend of betaling in termijnen mogelijk is of om hulp te vragen, voelt ze schaamte als obstakel.
Roos voelt dat mensen snel oordelen zonder de ware situatie te kennen, wat haar een gevoel van onbegrip geeft.
De zorgen die haar ’s nachts wakker houden, zijn voor anderen mogelijk onzichtbaar, maar voor haar vormen ze een dagelijkse realiteit.
Er wordt gedacht aan zaken die voor haar van belang zijn, zoals het gevoel van waardigheid, niet specifiek gerelateerd aan geld, maar eerder aan persoonlijke waarden. Het niet kunnen bieden van wat anderen gewoon vinden, voelt voor haar als een extra verantwoordelijkheid.
Tijdens overdenkingen aan de keukentafel maakt Roos zich zorgen over de manier waarop ze aan haar kinderen moet vertellen dat er onvoldoende financiële middelen zijn voor het schoolreisje.
Ze voelt zich bezwaard om haar kinderen te confronteren met de financiële zorgen van het gezin, maar tegelijkertijd acht ze het verbergen van de waarheid ook geen goede optie.
Haar mentale last is het zwaarst wanneer ze niet in staat is om haar kinderen te voorzien in hun behoeften en verlangens.
Roos blijft actief zoeken naar mogelijke oplossingen, en overweegt of het nodig is om voorbij haar eventuele schaamtegevoelens te stappen en assistentie te vragen, ondanks de uitdagingen die daarmee gepaard gaan.
Ze doet haar uiterste best om te voorkomen dat
Om te voorkomen dat haar kinderen teleurgesteld raken, overweegt ze misschien om op andere gebieden te bezuinigen of steun te zoeken bij vrienden of familie.
Ondanks de omstandigheden blijft Roos standvastig. Ze is vastbesloten om haar kinderen te laten zien dat, zelfs als het moeilijk is, liefde en veerkracht de krachtigste middelen zijn om door te gaan.
1. Ze heeft een vastberadenheid om ervoor te zorgen dat haar kinderen niet teleurgesteld zullen zijn.
2. Het gewicht van het niet kunnen vervullen van haar kinderen wensen, drukt zwaar op haar gemoed.
3. Haar doel is om haar kinderen niet te belasten met financiële zorgen.
4. Ze vraagt zich af hoe andere ouders haar zouden beoordelen…
5. Het gevoel van wanhoop en schaamte…
