Sandra is een trotse moeder van haar dochter Noa, een vrolijk meisje met veel vriendjes en vriendinnetjes op school en in de buurt.
Afgelopen zaterdag stond er een feestje op de planning: een klasgenootje van Noa vierde haar verjaardag.
Het werd een dag vol plezier – een bezoek aan de bioscoop, frietjes eten bij de snackbar en als afsluiter een logeerpartij. Noa had er enorm naar uitgekeken en genoot volop van het feest.
De volgende ochtend, wanneer Sandra haar dochter ophaalt, besluit ze om nog even langs opa en oma te gaan.
Terwijl ze daar zitten, merkt Sandra op dat Noa voortdurend aan haar hoofd krabt. Het blijft haar opvallen, en bij thuiskomst besluit ze direct een controle te doen.
Tot haar grote schrik ziet ze luizen in Noa’s haar. “Deze beestjes zijn niet mijn favoriet, maar helaas kan het een keer gebeuren,” denkt Sandra nuchter.
Sandra vindt het belangrijk om andere ouders te informeren, zodat zij hun kinderen ook kunnen controleren. Ze pakt haar telefoon en stuurt de moeder van het jarige klasgenootje een berichtje:
“Goedemiddag! Ik heb helaas luizen geconstateerd op het hoofd van Noa, dus ik dacht, ik zal jullie gelijk even informeren. Wellicht ook handig om aan de andere ouders door te geven.”
Binnen enkele minuten krijgt ze een kort antwoord terug: “Dat is balen.” Sandra haalt snel luizenshampoo in huis en gaat direct aan de slag.
Noa’s haren worden zorgvuldig gewassen en uitgekamd. Uit voorzorg wast ze ook alle jassen, het beddengoed en de knuffels die Noa had meegenomen naar het feestje.
Ze wil er zeker van zijn dat de luizen zo snel mogelijk verdwijnen en geen kans krijgen zich verder te verspreiden.
In de avond, na een lange dag vol wassen en kammen, ziet Sandra dat ze een nieuw bericht heeft ontvangen van de moeder van het jarige kind. Wanneer ze het leest, kan ze haar ogen niet geloven.
“Mijn dochter heeft altijd schone haren en nu ook luizen, dus het moet wel van Noa vandaan komen.” Sandra is met stomheid geslagen. Ze weet dat luizen niets met hygiëne te maken hebben en dat ieder kind het kan krijgen.
Het belangrijkste is dat ouders elkaar informeren, zodat iedereen maatregelen kan nemen. Maar wat ze vervolgens leest, maakt haar nog verbaasder:
“Ik heb lotion moeten kopen en een luizenkam. Ik heb de bon bewaard voor je, dus het zou fijn zijn als ik dat geld van je terugkrijg.”
Sandra staart naar het scherm en weet even niet wat ze moet denken. Luizen zijn nu eenmaal iets dat kan gebeuren. Geen enkel kind is er immuun voor, en het kan net zo goed van iemand anders zijn gekomen.
Ze had verwacht dat haar berichtje als een behulpzame waarschuwing werd gezien, niet als een aanleiding om haar verantwoordelijk te stellen voor andermans kosten.
Sandra twijfelt over hoe ze moet reageren. Moet ze uitleggen dat luizen geen onderscheid maken tussen kinderen en dat het overal kan voorkomen? Moet ze ingaan op de eis om de kosten te vergoeden? Of het gesprek gewoon laten voor wat het is?
Ze besluit haar frustratie te delen met een vriendin. Die schiet direct in de lach. “Dus als je kind waterpokken krijgt na een speelafspraak, ga je dan ook de andere ouder om geld vragen?” zegt ze. Sandra beseft dat dit inderdaad nergens op slaat.
Ze besluit uiteindelijk niet te reageren. Ze heeft haar verantwoordelijkheid genomen door het netjes te melden. Hoe de andere moeder ermee omgaat, is niet haar probleem.
Sandra is een trotse moeder van haar dochter Noa, een vrolijk meisje met veel vriendjes en vriendinnetjes op school en…
