Sherida en Yasmina zijn twee jonge meiden van zeventien jaar. Ze wonen in een rustige buurt net buiten de stad en zitten samen in havo 5.
Dit jaar wordt spannend voor hen: het examenjaar. Tussen het leren door vinden ze gelukkig nog tijd om te ontspannen.
“Vaak op donderdagmiddag nemen we de bus naar het centrum en gaan we winkel in en uit,” vertelt Sherida met een glimlach.
“We houden ervan om koopjes te zoeken, nieuwe kleding te passen of gewoon gezellig te kijken wat er allemaal in de winkels ligt.”
De twee vriendinnen hebben een vaste route: eerst even langs de drogisterij, dan naar de schoenenzaak, en uiteindelijk de grote kledingwinkel aan het plein. “Soms kopen we iets, soms ook niet,” zegt Yasmina.
“Het gaat ons ook om het gezellig samen zijn.” Toch is er iets dat de gezellige middagen steeds vaker verstoort.
“In de drogisterij worden we eigenlijk bijna altijd achtervolgd door een medewerker die dan zogenaamd producten netjes spiegelt,” legt Sherida uit. “Maar je merkt gewoon dat die persoon ons in de gaten houdt.”
Ook in de grote kledingwinkel voelen ze zich niet op hun gemak. “Daar is het vaak de beveiliger die ons volgt. Niet opvallend, maar net genoeg om het te merken,” zegt Yasmina. “Alsof we iets van plan zijn.”
De meisjes dragen allebei een hoofddoek. Dat is voor hen vanzelfsprekend en hoort bij wie ze zijn. Toch vragen ze zich af of dat misschien juist de reden is waarom ze anders worden behandeld.
“Waarom? Omdat we een hoofddoek dragen en moslim zijn?” vraagt Sherida zich hardop af. “Als Nederlandse tieners in een groepje de winkel inlopen en alles bekijken, dan gebeurt dat niet.”
Ze vertellen dat ze zich vaak bekeken voelen, alsof ze zich steeds moeten bewijzen. “We krijgen het gevoel altijd dat we niet welkom zijn en dat ze ons liever zo snel mogelijk zien vertrekken,” zegt Yasmina verdrietig.
Het doet pijn, zeggen ze. Want ze doen niets verkeerd. Ze zijn gewoon tieners, met dezelfde hobby’s en interesses als andere meiden van hun leeftijd.
“We lachen, praten, passen kleren. Net als ieder ander. Maar bij ons lijkt het verdacht.” Toch blijven ze gaan. Ze laten zich niet tegenhouden door vooroordelen.
“Wij weten wie we zijn,” zegt Sherida vastberaden. “En we hebben het recht om te zijn waar we willen zijn, zonder dat we ons bekeken voelen.”
Yasmina knikt. “We hopen dat mensen ons gaan zien voor wie we echt zijn. Gewoon twee vriendinnen die plezier maken en samen een middagje shoppen. Niet meer, niet minder.”
Sherida en Yasmina zijn twee jonge meiden van zeventien jaar. Ze wonen in een rustige buurt net buiten de stad…
