Al jarenlang woont Peter, 44 jaar oud, in een rustige Nederlandse wijk, maar een recent probleem heeft zijn dagelijkse routine flink verstoord.
Ondanks de gezellige sfeer en hechte gemeenschap in de wijk, wordt de vredige omgeving nu ontsierd door iets onverwachts: de schommel van zijn buren.
“Een paar maanden geleden begon het,” vertelt Peter. “Onze buren plaatsten een grote schommel in hun tuin. In het begin dacht ik niet dat het een probleem zou zijn.”
”Kinderen moeten kunnen spelen en ik gunde het hen. Maar al snel merkte ik dat de schommel meer invloed zou hebben dan ik had gedacht.”
De schommel bevindt zich precies bij de tuin van Peter, wat voor overlast zorgt. Wat aanvankelijk onschuldig plezier leek, is nu een constante bron van irritatie geworden.
“Elke dag, soms al vroeg in de ochtend, begint het geschommel. Het geluid is overal in huis hoorbaar en het lijkt alsof mijn hele huis mee trilt,” zucht hij.
Er wordt aangegeven dat zowel de kinderen als de ouders en hun vrienden regelmatig gebruik maken van de schommel. Peter uit zijn gevoel door te zeggen: “Soms voelt het alsof ik in een speeltuin woon,”.
De geluidsoverlast van de schommel en het geluid van spelende kinderen begint steeds meer tegen te staan.
Voor Peter wordt het gebrek aan rust het meest storend. Hij verwoordt dit als volgt: “Er is geen stilte meer in mijn tuin, zelfs binnen hoor ik het geluid constant. Op mooie dagen zit ik opgesloten in mijn eigen huis omdat het buiten te luid is.”
Zijn tuin, ooit een oase van rust, voelt nu aan als een verloren plek. Hij benoemt dit als volgt: “Het is alsof mijn tuin niet meer van mij is. Het enige wat ik hoor, is die schommel.”
Om tot een oplossing te komen, heeft Peter geprobeerd het gesprek aan te gaan met zijn buren. Hij geeft aan: “Ik wilde het op een vriendelijke manier bespreken.”
Echter heeft dit gesprek niet het gewenste resultaat opgeleverd. Hij vertelt: “Ze namen me niet serieus. Ze zeiden dat hun kinderen gewoon moesten kunnen spelen en dat ik er niet moeilijk over moest doen.”
Uit teleurstelling merkt Peter op dat de reactie van zijn buren hem verraste. Hij zegt: “Hoewel ik probeerde begrip te tonen voor hun situatie, lijken zij geen begrip te hebben voor de mijne.”
Hoewel hij niet uit is op ruzie, concludeert Peter dat hij geen andere keuze heeft. Hij zegt: “Ze willen de schommel niet weghalen, en ik blijf achter met de overlast. Dat voelt gewoon oneerlijk.”
Peter meldt dat het voortdurende lawaai zelfs zijn nachtrust verstoort. Hij deelt: “Soms lig ik in bed en hoor ik die schommel nog steeds in mijn hoofd. Het zorgt voor stress en ik weet niet hoe lang ik dit nog kan verdragen,”
Hoewel hij dacht aan het inschakelen van de gemeente, ziet hij dat als laatste redmiddel. Hij zegt: “Ik wil niet de buurman zijn die de gemeente erbij haalt, dat zorgt alleen maar voor meer spanning.”
Hij reflecteert met de woorden: “Maar aan de andere kant: hoeveel langer kan ik dit volhouden?” Voor Peter vormt niet alleen het geluid het probleem, maar ook het gevoel van ontheemding.
Na een lange dag is de rust verdwenen, wat echt iets met je doet,” verklaart hij.
Voorlopig blijft de situatie onopgelost. Peter staat voor de keuze om de vrede met zijn buren te bewaren, terwijl hij ook iets aan de overlast moet doen.
“Ik weet niet meer wat ik moet doen,” verzucht hij. “Het is moeilijk uit te leggen hoeveel overlast een simpele schommel kan veroorzaken.”
Ondanks de aanhoudende problemen blijft Peter hoopvol over het vinden van een oplossing. “Ik hoop dat mijn buren op een dag zullen begrijpen hoeveel last ik van die schommel heb en dat we samen tot een oplossing kunnen komen.”
“Tot die tijd moet ik het gewoon volhouden,” besluit hij, nog duidelijk zoekend naar een manier om de rust in zijn leven terug te vinden.
1. Het gesprek met de buren ging niet zoals gehoopt vertelt hij.
2. Een gesprek met de buren heeft helaas niet geholpen.
3. De buren blijven volgens hem bij hun standpunt.
4. Hij zit met zijn handen in het haar en de buren blijven bij hun standpunt.
5. Hij is naar zijn buren gegaan voor een gesprek maar die denken er anders over.
