Mees is de trotse vader van Melvin. Zijn zoon zit in groep 7 en iedere donderdag haalt Mees hem op van school.
“Op de donderdag ben ik altijd om 14.00 uur klaar, dus dan haal ik hem altijd om 15.15 uur op van school,” vertelt Mees met een glimlach.
Het is een vast ritueel. Mees parkeert zijn auto op hetzelfde plekje, vlakbij de school. “Melvin weet dat ik daar altijd sta en in de auto op hem wacht,” zegt Mees.
Hij wacht nooit op het schoolplein. “Melvin vindt dat niet meer cool. Hij is bijna twaalf, hè.” Maar vorige week donderdag liep het anders.
Het was bijna half vier en Melvin was nog steeds niet te zien. Mees keek op de klok. “Ik weet dat het wel een kleine tien minuutjes kan duren, dus ik besloot nog even te wachten.”
Hij zette de radio wat zachter en keek naar de spelende kinderen op het plein. Vijf minuten later was het 5 over half vier.
Nog steeds geen Melvin. Mees begon zich zorgen te maken. “Normaal is hij nooit zo laat. Dus ik besloot de auto uit te stappen en naar het lokaal te gaan.”
Toen hij bij het lokaal aankwam, keek hij naar binnen en zag Melvin samen met een klasgenootje aan tafel zitten.
Ze waren druk bezig met schrijven. Even later liep de juf richting het lokaal. Mees sprak haar aan. “Melvin heeft straf,” zei de juf. “Hij moet nablijven tot kwart voor vier.”
Mees voelde zich opgelucht. Zijn zoon was veilig. Maar toch zat het hem niet lekker. “Ik had geen idee waar hij was. En die twintig minuten wachten was vol stress,” zegt Mees.
Hij besloot de juf aan te spreken. “Ik vind het niet fijn dat ik hier niets over wist,” zei hij tegen haar. “Melvin had toch even naar de auto kunnen komen om het te zeggen?”
De juf keek hem serieus aan. “Straf is straf. Hij mocht het lokaal niet uit tot het half uur voorbij was,” antwoordde ze.
Mees knikte, maar het voelde niet goed. “Ik begrijp dat regels belangrijk zijn,” zei hij rustig, “maar ik ben zijn vader. Ik had het graag geweten. Een klein briefje of een seintje was al genoeg geweest.”
De juf van Melvin leek niet geraakt door zijn bezorgdheid. ”Ze liep het lokaal is en zei niets meer. Ik vind het gewoon niet oke, ik als vader zijnde maakte me zorgen.”
Melvin kwam even later naar buiten. “Sorry, papa,” zei hij. “Ik had iets stoms gedaan en toen moest ik nablijven.”
Ze liepen samen naar de auto. Mees voelde zich alweer wat rustiger. Maar deze donderdag zou hij niet snel vergeten.
Mees is de trotse vader van Melvin. Zijn zoon zit in groep 7 en iedere donderdag haalt Mees hem op…
